Καλή Χρονιά!

Αφήνοντας πίσω μας όσα μας πλήγωσαν το 2010, όσα δεν έγιναν και όσα ονειρευτήκαμε, παρά τις αντίξοες και δύσκολες συνθήκες που μας περιβάλλουν, ας αισιοδοξήσουμε για το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας.

Διστακτικά ίσως, αλλά με επιμονή, να υπενθυμίσω ξανά πως η Υγεία ειναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής, η Ευτυχία η προσωπικότερη ανθρώπινη υπόθεση, η Αυτονομία η καλύτερη ανθρώπινη επιδίωξη, και η προσωπική επανάσταση η μόνη επανάσταση που μετράει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ λοιπόν, με υγεία, πρόοδο και ευτυχία.

Quinteto Contrapunto

Ενα αριστουργηματικό σε συνδυασμό και εκτελεση μουσικό Quinteto (πεντάδα), σε μια σπάνια ηχογράφηση που χρονολογείται περίπου το 1962. Η ιστορία αναφέρει πως ο Rafael Suárez που σπούδαζε κλασσική μουσική στην Ιταλία, έφερε επιστρέφοντας στην πατρίδα του, την Βενεζουέλα, μια σειρά απο δικές του συνθέσεις βασισμένες πάνω σε παραδοσιακά θέματα της Βενεζουέλας. Οι συνθέσεις ήταν αρχικά γραμμένες για δύο φωνές.

Επιστρέφοντας όμως στο Καράκας, συνεργάστηκε με τον Domingo Mendoza, καθηγητή χορωδίας του πανεπιστημίου του Καράκας, και οι συνθέσεις προσαρμόστηκαν για τις πέντε φωνές της ιταλικής όπερας (mezzosoprano, baritone, bass, soprano, tenor). Για την εκτέλεση μιας και μόνον ηχογράφησης, γεννήθηκε έτσι το γκρούπ της φωτογραφίας (Quinteto Contrapunto). Το γκρούπ επέζησε για λίγο μετά την επιτυχία της ηχογράφησης.

Την σπάνια και ιστορική ηχογράφηση την έφερα πρίν χρόνια (σε κασέτα) απο την Βενεζουέλα, και δεν την έχω σε σύγχρονη ψηφιακή μορφή. Γιά μένα, αποτελεί ακόμα την μουσική υπόκρουση μιας υπέροχης ανάμνησης. Μερικά κομμάτια υπάρχουν στο Υοutube. Θαυμάστε τις τέλειες αρμονίες. Η μόνη μουσική υπόκρουση είναι μια μικρή κιθάρα. Δεν έχω ακούσει ποτέ μου κάτι ανάλογο.

*Για να απαλύνουμε λίγο με όμορφη μουσική, τις δύσκολες φετινές μέρες. Αφιερωμένο στον φίλο Στράτο, παλινοστούντα Ελληνα της Βενεζουέλας και σε όσους βρίσκονται σε συνεχή αναζήτηση ιδεών, ήχων και σκέψεων...

Φωτογραφικό

Με μια σπάνια και οργιώδη ομορφιά προίκισε ο δημιουργός τη Νέα Αγγλία, μια περιοχή του κόσμου που παρά την τεράστια βιομηχανική ιστορική της πορεία, σεβάστηκε και διατήρησε τη φύση σαν εναν ανθρώπινο κήπο γεμάτο λουλούδια και πανάρχαια δέντρα.

Μα τούτη η ομορφιά απαιτεί και τη βοήθεια του ανθρώπου. Η σκληρή φύση ξερνάει στον τόπο αυτό τέσσερις πολύ ξέχωρες εποχές, άλλες με τη μανικιουρισμένη ομορφιά του ανοιξιάτικου κήπου, και άλλες με τους σκοτεινούς και κρύους χειμερινούς παγετώνες. Η άνοιξη είναι η πιο όμορφη εποχή, εύκολη η συμβίωση του ανθρώπου με το περιβάλλον, εύκολη η μετακίνηση και η καθημερινότητα.

Σαν φθινοπωριάζει, ο υγρός ουρανός μεταφέρει την υγρασία του ωκεανού στις γειτονιές, και ποτίζει τη γή με μια μυρωδιά μούχλας που σιγά σιγά σαπίζει την απέραντη πρασινάδα και μετατρέπει τα πράσινα δέντρα σε μια πανδαισία κόκκινων, πράσινων και κίτρινων αποχρώσεων. Ο κύκλος της ζωής.

Για να ξεγυμνωθούν τα δέντρα και πάλι απο την οργιώδη πράσινη ομορφιά τους σε καποιο μελαγχολικό χειμερινό τοπίο που θα ξεγυμνώσει τα πάντα, θα κάψει τους σπόρους της γής, και θα θάψει το φώς και πάλι μέσα στο κρύο του χειμώνα. Καθώς η μέρα μικραίνει, η ομορφιά παίρνει τη χειμερινή της διάσταση.

Κάπως έτσι, ήρθε και φέτος ο χειμώνας, αργά και βασανιστικά στην αρχή, καθώς οι πολικοί αγέρηδες του Καναδά κατεβαίνουν και σαρώνουν το νότο. Τα ίδια κόκκινα δέντρα μοιάζουν τώρα πένθιμα και νεκρικά.

Το φετινό χιόνι άργησε λίγο, και ήρθε μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Αρχισε και πάλι το τοπίο να ασπρίζει, οι άνθρωποι να τρέχουν να προετοιμαστούν, μια περίεργη ηρεμία καλύπτει τον αέρα πρίν το ωμό ξέσπασμα της φύσης που θα μετατρέψει τα πάντα γύρω μας σε σεληνιακό τοπίο παγετώνων.

Δύο μέρες χιονιού, και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Τη στιγμή του ξεσπάσματος παραλύουν τα πάντα, οι δρόμοι κλείνουν, τα σπίτια βυθίζονται σε ένα άσπρο πέπλο απαράμιλλης ομορφιάς, μοιάζουν και οι επίσημες ειδήσεις με ανακοινωθέντα πολέμου.

Πάνω απο μισό μέτρο η πρώτη μεγάλη χιονοθύελλα της χρονιάς, μία απο τις πολλές που συνήθως διαπερνούν την περιοχή. Τους καλούς χειμώνες, τρείς ή τέσσερις χιονοθύελλες ειναι υποφερτές. Υπάρχουν και χειμώνας όμως που ο ουρανός δεν σταματά. Πρίν τρία χρόνια, 23 συνεχείς χιονοθύελλες γονάτισαν τα πάντα απο τον μήνα Νοέμβριο μέχρι μέσα Μαρτίου. Μια χειμερινή κόλαση.

Οι φωτογραφίες του πόστ απο τη γειτονιά μου, άνοιξη, φθινόπωρο και χειμώνα. Να απεικονίσουν ελπίζω, την αισθητική μιας περιοχής της γής όπου ο κύκλος της φύσης, όσο κι άν έχει εξασθενίσει στον πλανήτη μας, περνάει ακόμα χωρίς διακοπή, κάθε φορά την ίδια ώρα.

-------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for public use
New England
-------------------------------------

Οδύσσειες

Μερικούς, η πατρίδα τους σκοτώνει δυό φορές. Τη μία όταν τους δείχνει σιωπηλά το δρόμο της φυγής, μόνη ελπίδα επιβίωσης και ελπίδας. Σαν και τη μεγάλη φυγή του μεταπολέμου, όταν ο ελληνισμός σκόρπισε με τα καράβια στα πέρατα του κόσμου. Εκατομύρια μετρήθηκαν κάποτε οι έλληνες της ομογένειας, βάλτε και τις επόμενες γενιές, αδύνατον πιά να ξέρουμε τί ακριβώς χάσαμε σε ανθρώπινο δυναμικό. Γέμισε η Αμερική με έλληνες, πρώτη πόλη σε ελληνικό πληθυσμό εκτός Ελλάδας η Μελβούρνη, χιλιάδες σκόρπιοι άνθρωποι παντού.

Στην κατοχική Ελλάδα, η οικογένεια της Μίνας πείνασε στην Αθήνα, και κατέφυγε στο χωριό της μάνας μου όπου ο παππούς μου είχε χωράφια, λάδια και φαγητό. Και μετά τον πόλεμο, τρείς οικογένειες έφυγαν για τον Καναδά, μαζί με χιλιάδες άλλες. Η Μίνα γεννήθηκε στο Μοντρεάλ, και είχε τρείς μητρικές γλώσσες. Τα ελληνικά της μάνας της, τα αγγλικά της νέας πατρίδας, και τα γαλλικά του Κεμπέκ. Τρείς γλώσσες και τρείς κουλτούρες ισορροπούνε μέσα της μια ολοκληρη ζωή.

Κάποτε, το Κεμπέκ μπήκε σε προβλήματα, και η Μίνα μετακόμισε στο Τορόντο. Αλλη ζωή εκεί, άλλη κουλτούρα, άλλα βάσανα. Και μόλις συνήθισε, παντρεύτηκε τον Κώστα απο τη Ναύπακτο, και μέσα σε λίγο καιρό, τον ακολούθησε στην Ελλάδα. Ηταν όνειρο του άντρα της να γυρίσει στην πατρίδα. Δεν παραπονέθηκε καθόλου, λέει, ανακάλυψε έτσι ξανά την πατρίδα των γονιών της.

Μα κάποτε, ο Κώστας και η Μίνα χάθηκαν στους δαίδαλους της σύγχρονης και χρεωκοπημένης μακρινής πατρίδας, αναρωτήθηκαν που έφεραν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν, τι ακριβώς θα έκαναν στην Ελλάδα του Μνημονίου. Και μετά απο δύο χρονια ζωής στην Ελλάδα, τώρα επιστρέφουν ξανά στον Καναδά.

"Εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πιά", μου ανακοίνωσε η Μίνα. "Τα έχουμε ήδη χάσει όλα. Αναμνήσεις, επαφή, όνειρα να ζήσουμε και να επιστρέψουμε ξανά στον τόπο μας. Εγώ δεν παραπονέθηκα ούτε μέρα, ξέρεις, ο άντρας μου ήταν εκείνος που στεναχωρέθηκε, εκείνος μου ζήτησε να φύγουμε. Δεν μπορώ άλλο, θέλω ενα μέρος να ζήσω, να ελπίσω, να γελάσω. Τόσες μετακομίσεις. Αυτό το πράγμα θα γίνεται συνέχεια, αντε δώ, άντε εκεί, μια ζωή στο αεροπλάνο;"

Η δεύτερη φυγή είναι η σκληρότερη. Γιατί άν η πρώτη είναι τυχαία, η δεύτερη είναι συνειδητή. Για όσους γνώρισαν δύο πατρίδες, η ευλογία και η κατάρα απέχουν λίγο. Και όταν επιστρέφουν πίσω ξανά, για δεύτερη φορά, με τα όνειρα και τα φτερά καταρρακωμένα, είναι άλλοι άνθρωποι. Πιο απόμακροι, πιο σιωπηλοί. Δεν ξέρω αν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι. Δεν μπορώ να ξέρω. Γιατί μέχρι σήμερα έφυγα μόνον μια φορά. Και προτιμώ ακόμα, το ποιητικό όνειρο του Οδυσσέα.

Εργασιακά

Προσπαθώ εξ αποστάσεως να κατανοήσω ποιά είναι η έννοια μιας συλλογικής εργασιακής σύμβασης οταν δεν πρόκειται να τηρηθεί ποτέ. Μιας σύμβασης που καλώς ή κακώς, η Αγορά δεν την "τραβάει". Και ποιά είναι η πρακτική της εφαρμογή όταν η ανεργία είναι 50% (τόσο είναι στην επαρχία), όταν οι εργοδότες υπογράφουν μέν τις συμβάσεις αλλά δεν πληρώνουν τους εργάτες, όταν παρά τους νόμους και τα επίσημα κεκτημένα, υπάρχουν ουρές ανθρώπων που εξ ανάγκης θα δουλέψουν για όποιοδήποτε ποσό, αρκεί να ταίσουν τα παιδιά τους.

Σε κάθε χώρα του κόσμου, οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα ειναι το μόνο βαρόμετρο που καθορίζει και σκιαγραφεί την παραγωγική εικόνα της χώρας. Το πόσο αξίζει η Εργασία σε μια κοινωνία. Και δεν γνωρίζω καμμία κοινωνία στην οποία κάποια θεσμοθετημένη εργασιακή σύμβαση να καθόρισε ποτέ τις αληθινές τιμές της Εργασίας. Η Αγορά της καθορίζει. Γι αυτό και πάντα οι ιδιωτικοί μισθοί είναι υψηλότεροι των δημοσίων, εκτός βέβαια της Ελλάδος, όπου υπάρχει η περίφημη "ιδιαιτερότητα" να παίρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι πιο πολλά απο τους ιδιωτικούς, και οι ΔΕΚΟ πιο πολλά απ' όλους.

Διότι κοντολογίς, ή παράγεις κάτι και έχεις δουλειές, ή δεν παράγεις τίποτα και δεν έχεις. Και στην Ελλάδα, η μεν ιδιωτική αγορά παράγει ελάχιστα πράγματα, το δε δημόσιο και οι ΔΕΚΟ δεν παράγουν τίποτα. Δεν μπορείς να δίνεις 1.500 ευρω το μήνα σε κάποιο μηχανικό στον ιδιωτικό τομέα, και στον ίδιο άνθρωπο 4.000 σε ΔΕΚΟ. Ούτε μπορείς να διατηρείς με το ζόρι θέσεις εργασίας χωρίς να χρειάζονται, απλά γιατί έτσι γουστάρει ο Κρατισμός (οπως οι συμβασιούχοι). Στα χαρτιά μπορεί να είσαι όσο σοσιαλιστής γουστάρεις, αλλά στην αληθινή ζωή πρέπει να παράγεις κάτι αληθινό. Aς φύγει το κράτος απο την αγορά εργασίας, και τότε θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος.

Δεν επανέρχεται η Ελλάδα στον εργασιακό Μεσαίωνα, όπως λέγεται. Απλά επανέρχεται εκεί που ανήκει. Στις χαμηλόμισθες κοινωνίες. Γιατί δεν παράγει τίποτα. Γιατί οι μεγάλοι μισθοί που τώρα αποκαλύπτονται, οφείλονταν σε ωμό κρατικό παρεμβατισμό.Οσα μας λείπανε και δεν τα παράγαμε, τα πληρωνόμασταν με δανεικά. Επεμβαίνοντας βίαια και πλασματικά στην αγορά Εργασίας. Γίναμε έτσι Γερμανία σε μια νύχτα, χωρίς παραγωγή, χωρίς προιόντα. Ενα δισεκατομμύριο ευρώ ήταν το Χριστουγενιάτικο μπόνους στον ΟΣΕ. Και πληρωνότανε με δάνειο. Που εγγυόνταν το επίσημο ελληνικό κράτος.

Προσλήψεις και απολύσεις είναι ελεύθερες στον αναπτυγμένο κόσμο, και έτσι πρέπει να γίνουν και στην Ελλάδα. Και όλες οι συμβάσεις ατομικές. Αν αξίζεις το διαπραγματεύεσαι, το αποδεικνύεις, και πληρώνεσαι. Αν αν όχι στον πάγκο. Λυπάμαι αν αυτό το πόστ δεν καλύπτει ιδεολογικά και πρακτικά τον σοσιαλίζοντα πληθυσμό μας. Δεν είχα προσωπικά ποτέ την πολυτέλεια μιας συνδικαλιστικής εργασιακής προστασίας, μιας δημόσιας παιδείας οπου όλα ήταν πληρωμένα, ή μιας κλαδικής εργασιακής σύμβασης που καθόριζε εξ αρχής την αξία μου. Μεγάλωσα και βίωσα τον κόσμο με τις ωμές του αλήθειες, δουλεύοντας και σπουδάζοντας, πακετάροντας και παρουσιάζοντας τις όποιες εργασιακές ικανότητες είχα στην ελεύθερη αγορά, άλλοτε χάνοντας, και άλλοτε κερδίζοντας δουλειές, όλη μου η ζωή ήταν και είναι μια ατομική σύμβαση με τον κόσμο. Κανείς ποτέ δεν μου έδωσε τίποτα. Kαι ετσι δεν καταννοώ κανένα άλλο μοντέλο εργασίας και συμπεριφοράς.

Είχαμε 30 χρόνια να αναπτύξουμε τη χώρα μας. Απο το 1980 μέχρι σήμερα καταναλώσαμε 130 δις ευρώ σε δωρεάν αναπτυξιακές επιχορηγήσεις. Τα παιδιά μας είχαν άπλετο χρόνο να αποκτήσουν ανταγωνίσιμα προσόντα. Λεφτά υπήρχαν. Αλλά ούτε επιχειρηματική νοοτροπία καλλιεργήσαμε, ούτε πανεπιστήμια φτιάξαμε, ούτε την ιδιωτική πρωτοβουλία βοηθήσαμε. Και φυσικά τα παιδιά μας δεν είναι δυνατόν να δουλέψουν στις λίγες επιχειρήσεις που απέμειναν (πολυεθνικές ελάχιστες), που χθές πετροβολούσαν. Τώρα είναι αργά.

Μοντέλα σκέψης

Χρονιάρες μέρες πούναι, λίγο η επικαιρότητα, λίγο η νοσταλγία, θυμήθηκα μια περίπτωση απο τη γενέτειρα που κάποτε με άγγιξε πολύ προσωπικά, και θέλω σήμερα να σας την αφηγηθώ. Μια ιστορία που θυμάμαι έντονα. Με αληθινούς πρωταγωνιστές που αγαπούσα τότε, και αγαπώ ακόμα (και των οποίων την ταυτότητα και προσωπικά στοιχεία θα προστατεύω για πάντα). Μια ιστορία λάθους που πληρώθηκε ακριβά.

Είχαμε λοιπόν στη γειτονιά μου μια οικογένεια που κάναμε πολύ παρέα, τα παιδιά της οποίας θεωρώ σχεδόν αδέλφια μου, γιατί μαζί μεγαλώσαμε και παίξαμε στη γειτονιά. Ο κυρ Νίκος και η κυρία Αγγελική. Καλοί άνθρωποι. Μόνον που ο κυρ Νίκος ήτανε κομμουνιστής. Και είχε ζήσει εξορίες, ρουφιανές, συγχωροχάρτια, καταγγελίες και πολλούς εργασιακούς κατατρεγμούς. Και επειδή τον κυνήγησαν στη γενέτειρα, δούλευε πιά μακριά απο το σπίτι του, στην Αθήνα, το μόνο μέρος οπου έβρισκε δουλειά. Πάντα κυνηγημένος και φευγάτος. Η κυρία Αγγελική κρατούσε τα παιδιά στην επαρχία.

Μια μέρα του Δεκέμβρη (του 1980), η αστυνομία ήρθε ξαφνικά στο σπίτι του ουρλιάζοντας και χειρονομώντας μέσα στη νύχτα. Φοβήθηκε η κυρ Αγγελική πολύ, και σαν άνοιξε, μπήκαν μέσα σαν αγρίμια και την κάθησαν σχεδόν με το ζόρι σε κάποιο καναπέ του σπιτιού της. Εψαχναν τον γιό της.

"O Αλκης ειναι στο στρατό κύριε", αποκρίθηκε εκείνη, τί ζητάτε, τί έγινε, προς θεού πείτε μου, τί συνέβη στο παιδί μου, ρώταγε η φτωχή γυναίκα και απο κακιά διαίσθηση τράβαγε τους αστυνομικούς απο τη στολή, ενώ εκείνοι της φώναζαν να ηρεμήσει και να σκάσει. "Ο γιός σας δεν είναι στο στρατό κυρία μου", απάντησε ένας, "είναι έξω, με άδεια". Και στη συνέχεια μπήκαν στο δωμάτιο του νεαρού φίλου μου και άρχισαν να το ψάχνουν.

Δέν άφησαν τίποτα όρθιο σε όλο το σπίτι. Τέσσερα άτομα γύρισαν γραφεία, κρεβάτια και έπιπλα ανάποδα, άδειασαν βιβλιοθήκες, φυλλομέτρησαν ένα ένα τα βιβλία, άδειασαν τις ντουλάπες με τα ρούχα και τα εργαλεία. Εκείνη κάθονταν τρομοκρατημένη σε κάποια γωνία καθώς η έρευνα συνεχιζόνταν με μανία, χωρίς κανείς να απαντάει στις ερωτήσεις της, χωρίς κανείς να ακούει τις παρακλήσεις. Μόνον κάποια στιγμή, ήρθε ένας με ενα βιβλίο στο χέρι, και άρχισε να το κουνάει με μανία στο πρόσωπό της. "Ορίστε κυρία μου, ορίστε", μονολόγαγε. "Ορίστε και τα εγχειρίδια. Το Κεφάλαιο του Μάρξ".

Την τραβολόγησαν νυχτιάτικα στο τμήμα, εκεί τουλάχιστον ο αστυνόμος ήταν ήρεμος και προσεκτικός. Της πρόσφερε νερό για να την ηρεμήσει, και ανοίγοντας τους φακέλους που ήταν πάνω στο γραφείο του, με ύφος ψυχρό και υπηρεσιακό, της ανακοίνωσε πως ο γιός της ηταν γνωστός στο σύστημα ως ενεργός πολιτικός προβοκάτορας και τρομοκράτης, πως οι παρέες του ήταν θρασείς και βίαιοι αντιεξουσιαστές, και πως την προηγούμενη νύχτα, μαζί με άλλους φυσικά, είχε κάψει το Μινιόν και τον Κατράντζο, δύο απο τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα των Αθηνών. Για το λόγο αυτό η αστυνομία τον καταζητούσε. Για το λόγο αυτό είχε πάρει άδεια εξόδου απο το στρατό. O φίλος και γείτονας Αλκης ήταν ενας "σκληρός και αδίστακτος Μαοϊστής", που είχε σκοπό να γκρεμίσει το σύστημα με την ωμή βία.

Τον Αλκη τον μπουζούριασαν λίγες ώρες αργότερα σε κάποια στέκι στην Αθήνα. Για ενεργή τρομοκρατία και τον εμπρησμό των μαγαζιών. Τον ανέκριναν ξενυχτώντας τον με βάρδιες, κάνοντάς του επίμονες ερωτήσεις για γιάφκες και όπλα, για ονόματα, διευθύνσεις και περιγραφές. Τον χτύπησαν πολύ, κατα τα λεγόμενα, τον απείλησαν ακομα περισσότερο, έκαναν αναφορές και στον πατέρα του. Αλλά όπως ξαφνικά τον έπιασαν και τον ανέκριναν, το ίδιο ξαφνικά τον έβγαλαν στο δρόμο το πρωί και τον άφησαν να φύγει, με τους μώλωπες καυτούς στο σώμα και τις απειλές φρέσκες στο μυαλό. Δεν είχαν στοιχεία που θα μπορούσαν να σταθούν στο δικαστήριο. Θα σε παρακολουθάμε αληταρά, τον προειδοποίησαν.

Τα νέα συντάραξαν τότε το πανελλήνιο. Ο Αντρέας Παπανδρέου ωρύονταν στη Βουλή για παρακρατικά και εγκληματικά στοιχεία που έκαιγαν την Ελλάδα εν μέσω εορταστικής περιόδου και γαλήνης, ενώ ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης υποσχόνταν την παραδειγματική τιμωρία των τρομοκρατών. Τουλάχιστον δύο οργανώσεις ήταν τότε ενεργές και καταζητούνταν. Η 17Ν και ο ΕΛΑ. Την ευθύνη για τις πυρκαγιές ανέλαβε λίγες μέρες αργότερα η "Επαναστατική οργάνωση Οκτώβρης 80". Ο Μαοϊκός φίλος Αλκης είχε γλυτώσει παρα τρίχα.

Ο Αλκης τρομοκρατήθηκε. Ναί, είχε παρέες μαοϊκές, τέτοιες ήταν οι παρέες τότε, τέτοιες και οι εποχές. Μα ζημιά δεν είχε κάνει. Ακολούθησαν αργότερα και άλλοι εμπρησμοί (Kλαουδάτος, Ατενέ, Δραγώνας, Λαμπρόπουλος στον Πειραιά), βάζοντας την ταφόπλακα στο τότε ελληνικό λιανεμπόριο. Οι ένοχοι δεν βρέθηκαν ποτέ. Υπο το καθεστώς του φόβου και της εκδίκησης, ο Αλκης φοβήθηκε να γυρίσει στο στρατόπεδο, παράτησε φοβισμένος τη θητεία του, λιποτάχτησε, και κρύφτηκε κάπου για καιρό, μέχρι που ωρίμασε μέσα του η ιδέα να ζήσει παράνομος. Είχε δεί πολλά απο τον πατέρα του και φοβόνταν.

Και χάθηκε έτσι για χρόνια. Εζησε σε κάμποσες πόλεις, σε νησιά και μικρά χωριά της περιφέρειας, ξανάρθε παράνομα κάποτε και στην Αθήνα. Και μόνον πολλά χρόνια αργότερα, (με τη βοήθεια κάποιου δικηγόρου που του έδωσε το ΚΚΕ), ξαναζήτησε πίσω τη ζωή του, τή νομιμη παρουσία του ως έλληνα πολίτη, την ίση ύπαρξή του ανάμεσα στους άλλους έλληνες. Δέχτηκε να πληρώσει για την λιποταξία του, να κάνει φυλακή, να προσφέρει στην πατρίδα. Οι νόμοι είχαν κάπως ηρεμήσει, οι Μαοϊστές δεν ήταν πιά της μόδας, οι καιροί είχαν αλλάξει, νέοι τρομοκράτες είχαν πια εμφανιστεί. Κάποια μέρα στα δικαστήρια, του έδωσαν πίσω τη ζωή του.

Τον παλιό μου φίλο και γείτονα Αλκη ξανασυνάντησα ξανά το καλοκαίρι, ήπιαμε, φάγαμε και μιλήσαμε για τα παλιά. Ηταν τώρα ενας μεσήλικας χωρίς μαλλιά, με οικογένεια και παιδιά, μια γυναίκα που γνώρισε στην παρανομία, ευτυχισμένος όμως, έχοντας αφήσει πίσω του εναν εφιάλτη.

"Και πώς έμπλεξες εσύ με τους Μαοϊστές ρέ Αλκη;" τον ρώτησα απο ενδιαφέρον.
"Δεν ξέρω φίλε" αποκρίθηκε εκείνος σηκώνοντας τους ώμους. "Ετσι ήταν η εποχή. Μοντέλα σκέψης ψάχναμε. Και αντίδρασης. Τις πιο πολλές φορές άκακα και θεωρητικά. Αυτά υπήρχαν τότε γύρω μας, απο εκεί ψωνίζαμε".

Και καθώς τσουγκρίσαμε τα ποτήρια με τα ούζα, με κοίταξε πάλι, τούτη τη φορά χαριτωλογώντας, και μου πέταξε και την αριστερή ατάκα του. "Και κείνο το βιβλίο που βρήκανε στο σπίτι, το Κεφάλαιο του Μάρξ, που λέγαμε, δεν το επιστρέψανε ποτέ, το ξέρεις; Το διαβάζανε στη ζούλα, οι κουφάλες..."

Ave Maria

Με περίμενε όπως είχαμε συμφωνήσει. Είχε σηκωθεί νωρίς, έστρωσε με επιμέλεια το δωμάτιό της, καθάρισε τον χώρο για να την ικανοποιεί, κίνησε κατόπιν για την κουζίνα. Με δυσκολία και πόνο κατέβηκε τα σκαλιά του σπιτιού, κρατημένη απο όπου μπορούσε, σχεδόν σβαρνώντας το κορμί της. Μα όταν εγώ φάνηκα στην πόρτα, ο καφές ήταν αχνιστός και εκείνη ντυμένη στα λευκά, με το καπελίνο της, τις σιδερωμένες πιέτες, τα καλά της παπούτσια και την ομπρέλα της. Κανείς δεν θα μάθαινε ποτέ αν πονούσε, αν υπέφερε, αν άντεχε. Στην ιρλανδική της περηφάνεια αυτό ήτανε ντροπή. Σημασία έχει να στέκεσαι όρθιος.

Τούτο το περίεργο πλάσμα είναι η πεθερά μου. Σκληρό καρύδι του παλιού κόσμου, με νόρμες συμπεριφοράς ιρλανδικές, πολλά παιδιά, φαγητό άστα να πάνε, καθαριότητα, πειθαρχία και σκληρή δουλειά. Και υπακοή στο Θεό. Εκείνον που καθόριζε τις τύχες μας απο γεννησημιού μας μέχρι την έσχατη ώρα της κλήσης. Που γι αυτήν δεν θ'αργούσε. Ο κύκλος είχε τελειώσει, και το ήξερε. Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε επισκεφτεί και το νοσοκομείο. Ο γιατρός ήταν ευγενικός, και λίγο άβολα αλλα με σαφήνεια, διαλέγοντας προσεκτικά τα λόγια του και την εκφραστική του, μας πληροφόρησε πως ο καρκίνος ήταν κάπου ανάμεσα στο συκώτι και το πάγκρεας, περίπτωση μερικών μηνών. Εκείνη μας περίμενε έξω, στο διάδρομο. Κρατήσαμε τις οδηγίες του γιατρού. Οσο καιρός ακόμα απομένει, να την προσέχουμε και να ξεκουράζεται. Εκείνη δεν μας ρώτησε τίποτα για την επίσκεψη στο γιατρό. Ποτέ της δεν ρωτούσε κάτι που διαισθανόταν. Με κράτησε μονάχα απο το χέρι, και έκανε τους υπολογισμούς της. Στερνά Χριστούγεννα.

Είχα καθήσει μαζί της πάμπολλες φορές, και της μιλούσα. Γεννήθηκε και βίωσε τη Βιομηχανική Αμερική, θυμόνταν ακόμα τους παλιούς αργαλιούς και τις γυναίκες που δούλευαν εκεί ατέλειωτες ώρες. Και όταν της είπα πως η πόλη της, το Lowell, ήταν μια πόλη που με ενέπνεε να γράψω ενα βιβλίο για τους παλιούς άρχοντες και τη ζωή στις κλωστουφαντουργίες, με κοίταξε με απορία. Δεν το περίμενε. Βλέπεις, κανείς απο τα παιδιά της δεν ένοιωθε κάτι παρόμοιο. Είχαν όλα φύγει, και τα 10, αφήνοντας πίσω τους την παρακμή, τα ερειπωμένα εργοστάσια με τα σβηστά φουγάρα, τους σκουριασμένους αργαλιούς και τα χρεωκοπημένα μαγαζάκια του κέντρου.

Θυμόνταν ακόμα τους βερεσέδες που έγραφαν στα μεγάλα μαγαζιά, όταν ακόμα υπήρχαν ιδιοκτήτες που ντύνονταν με το κουστούμι και περίμεναν στην πόρτα. Πρίν οι μεγάλες εταιρίες κατεδαφίσουν τα πάντα και τα μετατρέψουν σε άχρωμα και απρόσωπα malls. Θυμόνταν ακόμα το πρώτο αυτοκίνητο της οικογένειας, μόνον που δεν χωράγαν όλοι, είπε και γέλασε, και οι μισοί πηγαίναν ακόμα με το λεωφορείο. Το μαγαζί που έφτιαχνε παγωτό στη γειτονιά, τον γαλατά που πέρναγε απο το σπίτι, τον ράφτη απο την Ιταλία που ήταν ο πρώτος στη γειτονιά της, και έραβε όλα τα παιδιά. Τα θυμόνταν όλα. Πρίν η Αμερική αλλάξει.

Κάπου εδώ στη σκάλα του σπιτιού της, θυμάται, ήρθε κι ο παπάς. Οταν τον είδε πάγωσε. Κρατήθηκε ζαλισμένη απο το τραπεζάκι, πήρε μια βαθιά ανάσα, όση ιρλανδική υπερηφάνεια είχε τη μάζεψε κι αυτή, και πήγε να τον αντικρύσει. Εσυρε κατόπιν σοβαρή τον εαυτό της στο δωμάτιο, έπεσε στα γόνατα μπροστά στο Θεό της, κι έκλαψε σαν μωρό παιδί. Το παιδί της είχε σκοτωθεί στο Βιετνάμ.

Μα ο Θεός ήθελε κι άλλους μούπε, την αδελφή της που αυτοκτόνησε απο κατάθλιψη σε κάποιο μοναστήρι, κανείς δεν ήξερε γιατί ήθελε να απομονωθεί, δεν υπήρχαν τότε ούτε φάρμακα, ούτε θεραπείες, ούτε γνώσεις. Μα κι όταν αυτά ήρθαν, σε τίποτα δεν βοήθησαν τα έρμα, μέρα χρονιάρα που τιμούσαν τους ήρωες του πολέμου, Veteran Day, γύρισε απο την εκκλησία με τον αδελφό της που είχε κάνει χρόνια στο μακελειό της Ευρώπης, και εκείνος αφού ήπιε καφέ και την αγκάλιασε, έφυγε κατόπιν και κείνος για πάντα, απο δικό του χέρι, φορώντας τη στρατιωτική στολή του πολέμου. Τί να κουβαλούσε και κείνος ο φτωχός στο κεφάλι του.

Οδηγήσαμε κατόπιν στο κέντρο της πόλης. Στην εκκλησία της. Τον Αγιο Ιωσήφ τον Εργάτη, προστάτη των φτωχών της πόλης. Αχ και νάξερες, μου είπε, πόσα φαγητά, ρούχα και δώρα έχει μοιράσει τούτη εδώ η εκκλησία στον κόσμο. Και όχι μόνον αμερικανούς. Κοίτα γύρω σου τη γειτονιά. Βιετναμέζοι και Καμποτζιανοί πούρθαν κι αυτοί μετά τον πόλεμο της Ινδοκίνας. Χιλιάδες κι αυτοί, χιλιάδες και οι επόμενοι. Οι πορτορικάνοι, οι δομινικανοί, οι κάθε λογής φτωχολογιά. Η Λειτουργία, με πληροφόρησε, γίνεται και στα ισπανικά.

Και έτσι καθήσαμε και μείς στα όμορφα στασίδια της εκκλησίας, συνοδεία με το βιβλίο της Γραφής, μα και το πρόγραμμα της ημέρας που μοιραζόνταν ξεχωριστά. Στον όμορφο ναό που απέξω έμοιαζε μπαρουτοκαπνισμένος στα μαυροκόκκινα τούβλα που τάτρωγε σταδιακά η πράσινη υγρή μούχλα, αλλά μέσα ήταν ολοκαίνουργος, καθαρός και περιποιημένος.

Στη ζωή των ευσεβών Καθολικών, και της πεθεράς μου, που ζούσε πιά σε έναν κόσμο που δεν καταλάβαινε και ούτε πια την ενδιέφερε να μάθει, οι τελευταίες ώρες ήταν πολύτιμες. Ηθελε να προσευχηθεί στο σκληρό και απρόσωπο Θεό της, να αφήσει πίσω την ευχή της πριν φύγει. Καθώς η μαγική μουσική άρχισε, μου έσφιξε ευγενικά το χέρι. "Να προσέχεις τα παιδιά", ψιθύρισε σιωπηλά. Και απορροφήθηκε κατόπιν, σοβαρή, στο θαύμα της Θείας Λειτουργίας...



Ave Maria
Gratia plena
Dominus tecum
Benedicta tu in mulieribus
Et benedictus fructus ventris
Tui, Jesus
Sancta Maria
Mater Dei
Ora pro nobis peccatoribus
Nunc et in hora mortis nostrae
Amen.

Hail Mary,
full of grace,
the Lord is with thee;
blessed art thou among women,
and blessed is the fruit of thy womb,
Jesus.
Holy Mary,
Mother of God,
pray for us sinners,
now and at the hour of our death.
Amen.

Μετατάξεις

Φτάνω στον γκισέ της τράπεζας, και δίνω στην υπάλληλο δύο χαρτονομίσματα των 100 ευρώ για εξαργύρωση. Εκείνη παίρνει τα χαρτονομίσματα στα χέρια της, τα παρατηρεί καλά, τα κοιτάει σε κάποιο φωτεινό φόντο για να δεί αν είναι αληθινά, τα αγγίζει, τα ξύνει, και τελικά μου απευθύνει την ερώτηση - "What country is this?"

"It's not a single country" εξηγώ. "It's the European Union". Ακολουθεί μια περίοδος σιωπής, η υπάλληλος παραμένει χαμογελαστή και ψύχραιμη, καθώς ψάχνει στο κομπιούτερ της κάποια πληροφορία. "It's not listed here",ανακοινώνει. "I have all countries and currencies, but this one's missing." Χαμογελάω και εγώ με την σειρά μου. Πέσαμε σε τραπεζικό ύφαλο.

Η νεαρή υπάλληλος συνεχίζει όμως ψύχραιμη το έργο της, αυτή τη φορά ανοίγοντας εναν τεράστιο κατάλογο. Βλέπω εκεί όλες τις χώρες πάλι, σημαίες, πληροφορίες, επεξηγήσεις. Φτάνει στο γράμμα Ε, ψάχνει καλά και υπομονετικά, ξαναχαμογελάει και ανακοινώνει εκ νέου. "Sorry but it's not listed here either".

Nεα σιωπή, νέα χαμόγελα. Τούτη τη φορά σηκώνει το τηλέφωνο και ζητάει κάποιον μάνατζερ. Εμφανίζεται ενας τύπος με γκρί κουστούμι και μια κόκκινη χριστουγεννιάτικη γραβάτα με αη Βασίληδες, έλκηθρα και χιονισμένα τοπία. Πέφτουν μαζί στη δουλειά. Ψάχνουμε την "European Union".

Και τελικά την βρήκαμε! Διακριτικά και επαγγελματικά, ο μάνατζερ εξηγεί τώρα στην υπάλληλο. "It's actually listed under "Euro". Happens quiet often. So next time you know..."

------------------------------
Αληθινή ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό με αφορμή τις μετατάξεις. Εδώ κι αν θα γίνει της πουτάνας...

Extra bonus Τσαλιγοπούλου. Παραγγελιά. Καλό Σ/Κ.

Ελεύθερη σκέψη

Το μιντιακό σύστημα που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, με την ιδιωτικοποίηση της τηλεόρασης και σε συνδιασμό με τα ευρωπαϊκά κονδύλια των δημοσίων έργων, γέννησε απίθανους νονούς και τηλεστάρ.

Αυτό το ξέρουν όλοι οι Ελληνες. Η περίπτωση του κάθε Τράγκα που διατηρούσε εφημερίδα με πωλήσεις 1000 φύλλων την ημέρα αλλά κρατικές επιχορηγήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ειναι επίσης πασίγνωστη στο πανελλήνιο. Και όπως όλα στην πατρίδα μας καταρρέουν πλέον υπο το βάρος της ανομίας και της κλεπτοκρατίας, σειρά έχουν τώρα και τα ΜΜΕ με τα έντυπά τους και τα παπαγαλάκια τους.

Το αν ο Ψυχάρης, o Mπόμπολας και λοιποί είναι νταβατζήδες που πλούτισαν με τους πολιτικούς, είναι ενα θέμα που έχει να κάνει με την απόκτηση ισχύος και εξουσίας. Και αν δεν μας αρέσει μπορούμε να κάνουμε μια επανάσταση κατά των νταβατζήδων. Να πάρουμε τα όπλα, να τους κάψουμε τις επιχειρήσεις και τα σπίτια. Να τους κρεμάσουμε στο δρόμο όπως στη Γαλλική Επανάσταση. Να τους διαπομπεύσουμε. Αυτό ειναι μια θέση που καταννοώ. Αλλά το να προσπαθούμε να διατηρήσουμε την καθε Απογευματινή που πεθαίνει, την κάθε φυλλάδα που ούτε πελάτες έχει, ούτε διαφημιστές, ούτε τίποτα να την χρηματοδοτήσει, και που κανείς δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει, είναι κάτι διαφορετικό. Και κάτι που προσωπικά δεν καταννοώ.

Εμένα μου αρέσει η Καθημερινή και το Κυριακάτικο Βήμα. Για καιρό πλήρωνα πάνω απο 20 δολλάρια την εβδομάδα, για να μου έρχονται απο την Ελλάδα τυπωμένες οι δύο αυτές κυριακάτικες. Βίτσιο μου και το πλήρωνα. Και κανείς δεν μπορεί να με κάνει να αγοράσω με το ζόρι την Ελευθεροτυπία, το Εθνος, την Εσπρέσσο, το Πρώτο Θέμα. Δεν τα γουστάρω. Μετά ήρθε το διαδίκτυο και οι ορίζοντες μεγάλωσαν. Διαβάζω κάμποσα μπλόγκς που γράφουν με μεράκι, και κάμποσες ηλεκτρονικές εφημερίδες δωρεάν. Διαβάζω μάλιστα για πρώτη φορά στη ζωή μου (περιστασιακά),και τον Ριζοσπάστη, μια εφημερίδα που δεν θα αγόραζα ποτέ μου. Και μόλις πλήρωσα 100 δολλάρια για την ετήσια συνδρομή του Economist, ενα περιοδικό που θεωρώ εξαιρετικό, το μόνο που έχει αυξήσει τις έντυπες πωλήσεις του ανα τον κόσμο. Αυτή η ενήμέρωση εμένα μου αρκεί. Μαζί με κάποια άλλα επιλεγμένα περιοδικά και βιβλία απο τα ράφια βιβλιοπωλείων.

Οι καλοί δημοσιογράφοι θα βγούν στο ίντερνετ, θα γράψουν βιβλία, θα μελετήσουν θέματα, θα απλώσουν φτερά. Θα κάνουν ταξίδια, φωτογραφήσεις, θα καταπιαστούν και με θέματα πέραν της μικροπολιτικής, θα γνωρίσουν την κοινωνία καλύτερα. Εχω διαβάσει υπέροχα βιβλία γραμμένα απο ανθρώπους με μεράκι και πολύ προσωπικό ενδιαφέρον. Που κανείς δεν τους πλήρωσε να γράψουν την Ιστορία της Θεσσαλονίκης, του Εμφυλίου, του Ρεμπέτικου, της Βοσνίας, της οικονομικής κρίσης. Που γράφουν λογοτεχνία παρότι είναι δημοσιογράφοι. Που ολοκληρώνουν κοινωνιολογικές και οικονομικές μελέτες παρότι είναι οδοντίατροι, γιατροί, μηχανικοί, απλοί άνθρωποι.

Το πρόβλημα με το μεγαλύτερο ποσοστό των λεγόμενων ελλήνων δημοσιογράφων ειναι πως δεν έχουν κανένα πνευματικό ενδιαφέρον πέραν του μικρόκοσμου της ελληνικής πολιτικής και του κους κούς που συνήθως ζητούνται να καλύψουν. Και επιζητούν να γίνουν κάποιο είδος δημόσιου υπάλληλου μιας εφημερίδας που δεν έχει τίποτα να πεί και τίποτα να δώσει. Ανθρωποι γαλουχημένοι στον ιδεολογικό προστατευτισμό του ελληνικού κρατισμού που ισοπέδωσε κάθε ανθρώπινη φιλοδοξία και μεράκι στο βωμό μιας μικρής και αραχτής δουλίτσας σε κάποια εφημεριδούλα που πουλάει διανόηση και ψευτοκουλτούρα στους πολιτικά προσκείμενους στο κομματικό μαντρί. Ανθρωποι που ποτέ τους δεν έκαναν μια έρευνα για οτιδήποτε, δεν επέλεξαν να ασχοληθούν με τίποτα πέραν του κλειστού ιδεολογικού και μιντιακού τους ορίζοντα, υπάλληλοι ενός συστήματος που είναι πια νεκρό.

Με ελάχιστα χρήματα βγαίνει κανείς πια στο διαδίκτυο και ρισκάρει αυτό που νομίζει πως μπορεί να δώσει. Τα θέματα είναι χιλιάδες, ο κόσμος ανοιχτός. Αρκεί να υπάρχει ενδιαφέρον και όρεξη. Την εποχή των τεράστιων πολιτικών και οικονομικών αλλαγών, την εποχή του Μνημονίου και των μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων, μόνον η προσωπική ικανότητα συλλογής, σύνθεσης και παρουσίασης πληροφοριών ειναι το όριο που καθορίζει τη δημοσιογραφία του μέλλοντος. Την αληθινή ελεύθερη δημοσιογραφία. Που δεν έχει κανέναν νταβατζή να την περιορίσει. Και που απολύσεις και προσλήψεις ειναι ελεύθερες. Οπως και η αξιοπιστία.

Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες

Την προσωπική μου άποψη πως απο την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης, οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών μοιάζουν σε λειτουργία με ελληνικές...ΔΕΚΟ, την έχω τεκμηριώσει και παλιότερα. Οι υπηρεσίες τους περιορίζονται σε μερικές χολυγουντιανές ταινίες, περιστασιακή τρομολαγνεία και κατασκευή εχθρών. Αρκούν αυτά για να συντηρήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες που κάθε χρόνο μεγαλώνουν και εγκρίνονται απο το Κογκρέσο.

Κατα τα άλλα, καφεδάκι, job security και άγιος ο θεός. Δεν θα μου έκανε καθόλου έκπληξη αν μάθαινα μια μέρα πως η οικογένεια Μπίν Λάντεν έχει μετακομίσει στην Ουάσινγκτον! Η ανικανότητα (και ηλιθιότητα) είναι τώρα πασιφανείς. Ο κ. Julian Assange είναι γνωστός απο χρόνια, και κοντεύει να αδειάσει όλα τα hard drives του Πενταγώνου. Οσο για τους Ταλιμπάν, υπάρχει και ...o μπακάλης.

Οι μάγοι με τα δώρα

To άγριο τοξικο speculation αμερικανικής προελεύσεως εξαπλώθηκε παντού . Hedge funds, derivatives, τέτοια πράγματα. Ο στρατός των ΜΒΑ που εκπορεύεται εξ Αμερικής επιστρέφει στις πατρίδες του με όραμα το γρήγορο εκατομμύριο. H μόδα ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, όταν στο προφίλ της επιτυχημένης Αμερικής, το ρεπερτουάρ διέθετε συμβουλές επι παντός επιστητού. Απο φιλοσοφικές διατριβές μέχρι bottom line νούμερα. Να βλέπεις ενα financial report μιας εταιρίας και να παραμιλάς. Να καταλαβαίνεις τα πάντα, να ξεβράζεις πολιτικές και θεωρίες, σχέδια, σενάρια και στρατηγικές.

Η μόδα των σπουδών ΜΒΑ (Masters of Business Administration) που απέκτησε τεράστια απήχηση σε όλον τον κόσμο ήταν μια επινόηση των αμερικανικών εταιριών. Το ΜΒΑ είναι απλά ενας κύκλος σπουδών που σε προετοιμάζει να γίνεις διοικητικό στέλεχος μιας πολυεθνικής εταιρίας, και περιέχει απο απλό accounting μέχρι international economics, μαθήματα finance, εταιρικές στρατηγικές σε Sales and Marketing, ηθική, τεχνική οργάνωση, project management μέχρι και σωστή συμπεριφορά, public speaking, organizational behavior και conflict resolution. Ολα αυτά δοσμένα μέσα απο αμέτρητα case studies αληθινά ή φανταστικά, που ακονίζουν το μυαλό σεναριολογώντας πάνω σε λύσεις.

Αμέτρητες ομάδες νεαρών γιάπηδων αποκτούσαν το νέο εργαλείο προς πάσα χρήση και κατεύθυνση. Με το ένα μάτι στις πατρίδες τους, και το άλλο στον επιχειρηματικό κόσμο και τη συμπεριφορά των CEO θεών της Αμερικής, που είχαν ήδη αποκτήσει στα μάτια του κόσμου ενα status μυθικό. Πολλοί απο τους επίδοξους απόφοιτους καταγόνταν απο πλούσιες οικογένειες με πολιτικές θέσεις και επιφάνεια στις μακρινές πατρίδες τους. Και μετά το πέρας των σπουδών τους επέστρεφαν σε κάθε γωνιά της γής για να διοικήσουν εταιρίες και κράτη.

Η Ιστορία ήταν γι αυτούς άχρηστη. Εκεί που θα πήγαιναν το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν να καταλαβαίνουν επιχειρηματίες. Και επέστρεφαν πανηγυρικά. Ακόλουθοι μιας συμπεριφοράς που γιγαντώθηκε προβάλοντας ως επιτυχημένο πρότυπο τον τύπο που κάθεται σε κάποιο πολυτελές γραφείο αντικρύζοντας το Μανχάτταν, το Σίτυ του Λονδίνου, η κάποια φωτεινή πρωτεύουσα της Ασίας. Προσωπικότητες με ατσαλάκωτα ρούχα, νέοι, δυνατοί, ταξιδεμένοι και με διασυνδέσεις. Ζωσμένοι απο τεχνολογίες, καλά κρασιά, άφθονο χρήμα, πολυτελή αυτοκίνητα και δημόσιες γκλαμουράτες σχέσεις. Το Χόλυγουντ βοήθησε άλλωστε και στη δημιουργία της περσόνας. Ο Gordon Gecco έγινε διεθνές ίνδαλμα.

Ο Nick Leeson ήταν ο πρώτος πιτσιρικάς που τίναξε στον αέρα μια αληθινή τράπεζα. Αντικρύζοντας αναπαυτικά τον φωτεινό ορίζοντα της Σιγκαπούρης, έφτιαχνε επενδυτικά παράγωγα. Πολύπλοκα οικονομικά προϊόντα που κανείς δεν καταλάβαινε. Ποιοί επένδυαν σ' αυτά; Διάφοροι άγγλοι και ευρωπαίοι συνταξιούχοι τους οποίους κάποιος πωλητής είχε πείσει πως το Diversified Global Fund έχει ετήσια απόδοση 25%. Επρόκειτο στην ουσία για οικονομικά στοιχήματα, που οι επενδυτές δεν είχαν ιδέα πώς ήταν δομημένα. Οταν ο Nick τράβηξε την σκανδάλη, έμεινε στην Ιστορία με τον τίτλο "the boy who lost a billion". Ηταν μόνον η αρχή.

Ακολούθησαν άλλοι, τρομερότεροι. Ο καταπληκτικός κύριος Κozlowski ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην Ιστορία που ξόδεψε 6 χιλιάδες δολλάρια για κουρτίνες μπάνιου. Είχε φτιάξει μια επιτυχημένη εταιρία και την είχε βάλει στο Χρηματιστήριο. Μόνο που αντί να μοιράζει τα κέρδη στους μετόχους, τα μοίραζε με λογιστικές αλχημείες στη γκόμενα. Πρίν καταρρεύσει και φορέσει τα ριγέ, ο Ντέννις ο τρομερός διήνυσε μια ένδοξη πορεία γκλαμουριάς, με γνωστό αποκορύφωμα ενα ρωμαϊκό πάρτυ οπου διάφορα μοντέλα πόζαραν σαν ρωμαίοι στρατιώτες και αγάλματα. Το image του επιθετικου CEO υμνήθηκε ύψιστα απο τον αμερικανικό επιχειρηματικό Τύπο. Και παρότι ο τρομερός CEO κατέληξε τελικά τη φυλακή (τον άφησε και η γκόμενα), το image στέριωσε βαθιά, και άρεσε σε πολλούς που συνέχισαν να το μιμούνται.

O στρατός των ΜΒΑ κατέκλυσε ετσι τον κόσμο. Στη Ρωσία του Γιέλτσιν (κατα τα λεγόμενα του Zbigniew Brzezinski), ομάδες συμβούλων "έκλεβαν το πρωί και έχτιζαν δημοκρατία το βράδι", ενώ ο πρόεδρος ήταν πιωμένος στο γραφείο του. Και διείσδυσαν σε όλες τις σοβιετικές δημοκρατίες υπο τη μορφή πολιτικών και οικονομικών συμβούλων, άλλοτε φτιάχνοντας εθνικές στρατηγικές και σενάρια ιδιωτικοποιήσεων και επενδύσεων, και άλλοτε σαν λομπίστες για τη γρήγορη απορρόφηση κονδυλίων της ΕΕ.

Στα Σκόπια, αμερικανοτραφείς γιάπηδες έμπλεξαν Ιστορία, διπλωματία και Βusiness πλασάροντας ενα επιθετικό προφίλ μιας νέας "Μακεδονίας" που ήταν ανοιχτή για business με όλον τον κόσμο. Την Κύπρο την μετέτρεψαν σε ενα φορολογικό παράδεισο τύπου Cayman Island, δημιουργώντας ενα παγκόσμιο δίκτυο άνω των 60 φορολογικών παραδείσων. Άλλού, κυρίως σε μικρές χώρες οπου μικροτράπεζες φύτρωναν παντού, κάθε ευρώ κατάθεσης έβγαζε 60-70 ευρώ σε risky καταναλωτικά δάνεια. Ρίσκαρες πολλά, έχανες πολλά, αλλα η τελική σούμα ήταν υπερκέρδος.

Μια σειρά απο σκάνδαλα αμαύρωσε κατόπιν το image της Αμερικής, μιας χώρας που φιλοδοξούσε μέχρι τότε να προβάλει την εικόνα ενός ηθικού ανταγωνιστικού εμπορικού συστήματος φορτωμένο με ηθική και ελέγχους ποιότητας. Η ηθικολογούσα Αμερική ξώκυλε και η ίδια εις ποικίλους πειρασμούς. Tyco, Enron, Delphi, ήταν διαδοχικά σκάνδαλα δημιουργικής λογιστικής που έφτασαν μέχρι το Χρηματιστήριο. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Αμερικής, η WorldCom,που ξετίναξε στον αέρα 3.8 δις επενδύσεων με λογιστικές απάτες επιπέδου δημοτικού σχολείου, είχε ευλογηθεί απο την διεθνούς κύρους λογιστική εταιρία Anderson Consulting. Kαι μπορεί η αγγλοσαξωνική Αμερική να πολέμησε τα σκάνδαλα με υποδειγματικές τιμωρίες, αλλά ο στρατός των ΜΒΑ είχε ήδη ενα ακόμα παράδειγμα ανήθικης δράσης.

Ηταν η εποχή που οι masters του είδους ξετίναζαν στον αέρα τις ασιατικές τίγρεις με πολύπλοκα συναλλαγματικά παράγωγα. Πρώτα φούσκωναν την αγορά με χρήμα δημιουργώντας δυναμικές ανόδου, κατόπιν έφτιαχναν τα στοιχήματα και τραβιόντουσαν απο την αγορά. Ο μάγος του είδους George Soros (μια ιδιάζουσα προσωπικότητα με βαθιά φιλοσοφική αλλά και ιστορική επίγνωση του κόσμου), αφού κυριολεκτικά διέλυσε την Ταυλάνδη και την Μαλαισία, ανακοίνωσε πως ο κόσμος περιέχει 60-70 μικρά και αναπτυσσόμενα χρηματιστήρια (baby markets τα ονόμαζε) που περίμεναν μια οργανωμένη επίθεση σπεκουλαδόρων.

Η Ελλάδα ήταν ένα απ' αυτά. Ακολούθησε έτσι η ένδοξη εποχή του ελληνικού χρηματιστηρίου, η λαίλαπα του οποίου ήταν εξίσου αξιοπρόσεκτη, καθώς ανακατάταξε ολόκληρο τον ελληνικό πλούτο μεταξύ των ελληνικών κοινωνικών τάξεων, δημιουργώντας στην Ελλάδα μια νέα τάξη νεόπλουτων. Φεύγοντας απο την Ελλάδα, η λαίλαπα ισοπέδωσε και την γειτονικη Τουρκία, όπου τα κέρδη έφτασαν στο 3000% (πριν μετατραπούν σε ρεκόρ αυτοκτονιών). Ο στρατός των ΜΒΑ δημιούργησε απο τότε μόνιμη παρουσία στη χώρα μας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 90, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της πρώτης φούσκας του αμερικανικού καπιταλισμού. Της κρίσης των dotcom.Εργαζόμουν τότες μεταξύ Βοστώνης και Silicon Valley, όταν η μόδα ήταν να "φουσκώνονται" τα προϊόντα και οι υπηρεσίες στον χώρο της Πληροφορικής, με σκοπό η μετοχή της εταιρίας να διαπρέψει μπαίνοντας στο χρηματιστήριο. Ηταν το λεγόμενο IPO (initial public offering) frenzy. Eμπαινες στο χρηματιστήριο με μετοχή 10 δολλάρια, και μέχρι το απόγευμα η μετοχή είχε πάει στα 30. Πριν το ΙPO, eκατοντάδες εταιρίες προσπαθούσαν να μαγειρέψουν προϊόντα και νούμερα παντοιοτρόπως.

Μια μέρα, το FBI μπήκε στα γραφεία μας και κατέσχεσε τα παντα. Η εταιρία κατηγορήθηκε για εικονικά κέρδη 20 εκατομμυρίων. Ενοικιάσαμε τότε τις νομικές υπηρεσίες μιάς διεθνούς εταιρίας με μεγάλη πείρα για να κάνουμε κρυφά ενα mock trial - μια ψεύτικη εσωτερική δίκη για να υπολογίσουμε την έκβαση της αληθινής δίκης. Κόλπα του ΜΒΑ κι αυτά. Ξέραμε ότι θα χάναμε. Η έλίτ είναι πάντα ανοιχτόμυαλη με την πραγματικότητα. Ακολούθησε ενα πρόστιμο 9 εκατομμυρίων δολλαρίων, και αποβολή απο το Nasdaq. Η μετοχή απο τα 30 έπεσε στο 1.5.

Το Silicon Valley έσκασε στη συνέχεια και εκείνο, κλείνοντας χιλιάδες εταιρίες. Για να διορθώσει την ύφεση, η κεντρική τράπεζα της Αμερικής εφήρμοσε την κλασσική μονεταριστική φόρμουλα. Εριξε τα επιτόκια για να διοχετεύσει την ανάπτυξη και κατανάλωση αλλού. Ο στρατός των ΜΒΑ μετακόμισε στην αγορά ακινήτων.

Η φούσκα των ακινήτων έσκασε κι αυτή απο θανηφόρο σπεκουλάρισμα δέκα χρόνια αργότερα. Ηταν η δεύτερη κρίση του Καπιταλισμού (που οφείλονταν στη λύση της προηγούμενης). Ελλείψει ελέγχων (για να δημιουργηθεί ανάπτυξη), εκατομμύρια δάνεια εγκρίθηκαν χωρίς τον στοιχειώδη έλεγχο. O maestro της κεντρικής τράπεζας γνώριζε καλά πως η φούσκα θα έσκαγε, αλλά (όπως παραδέχτηκε αργότερα), δεν ήθελε να χαλάσει το πάρτυ. Για τη σιωπή του υμνήθηκε απεριόριστα. Ολοι έκαναν νούμερα. Τράπεζες, μεσίτες, κατασκευαστές, ασφάλειες. Ακόμα κι οι αγοραστές. Μόλις το ακίνητο ανέβαινε λίγο το πουλούσαν.

Η καυτή πατάτα έσκασε εντυπωσιακά παίρνοντας μαζί της τουλάχιστον 16 μεγάλες τράπεζες, και αναρρίθμητες μικρές. Ολόκληρο το τραπεζικο σύστημα τινάχτηκε τότε στον αέρα. Η δεύτερη κρίση του καπιταλισμού με βρήκε τότε να φτιάχνω ενα τραπεζικό σύστημα που ασχολούνταν με φοιτητικά δάνεια. Μαζί με τα κατασχεμένα σπίτια, οι αμερικανοί σταμάτησαν να πληρώνουν και τα δάνεια. Ενα πρωί, η διεύθυνση μας κάλεσε σε συνάντηση. Η ΑΙG, η μεγαλύτερη ασφάλεια της Αμερικής (που εγγυόνταν τα δάνεια), χρεωκοπούσε. Συνεπώς η τράπεζα έχανε όλα τα απλήρωτα δάνεια. Απο τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι, 350 απο τους 400 εργαζόμενους της τράπεζας είχαν απολυθεί. Το δικο μου project διεκόπη. Στις 12:01 μ.μ., η κάρτα εισόδου που είχα στη ζώνη μου είχε απενεργοποιηθεί.

Αλλα δόξα τω Θεώ, οι αμερικανοί μάγοι των ελεύθερων αγορών ανακάλυψαν ξαφνικά τα καλά του σοσιαλισμού, και έγιναν... κρατικοδίατοι. Ο στρατός των ΜΒΑ γατζώθηκε απο την κυβέρνηση Μπούς, και δεν απογκιστρώθηκε παρά μόνον όταν το Κογκρέσσο τους έδωσε το "πακέτο σωτηρίας" των 700 δις δολλαρίων. Και επειδή η Αμερική έχει και μια αλλεργία προς τα σοσιαλιστικά ιδεώδη, το πακέτο ονομάστηκε "bail out plan". Η λέξη "εθνικοποίηση χρέους" που χρησιμοποιούσε τότε η πιο ρεαλιστική και συμπάσχουσα Αγγλία, δεν αναφέρθηκε ποτέ.

O κ. John Paulson (με περιουσία άνω των 400 εκατ. δολλαρίων), που επεξεργάστηκε το πακέτο σωτηρίας των 700 δις δολλαρίων, ήταν υπουργός οικονομικών επι προέδρου Μπούς και πρώην CEO της Goldman Sachs. Το σχέδιο έσωσε την Goldman Sachs και καταβαράρθρωσε τους ανταγωνιστές της. Για την ψήφιση του "πακέτου" έγινε μια φοβερή μάχη στο Κογκρέσο. Ηταν η πρώτη φορά στα όσα χρόνια ζούσα στην Αμερική που έβλεπα τους αμερικανούς να είναι τόσο αγανακτησμένοι που η κυβέρνηση επιχειρούσε να περάσει πάνω τους τα χρέη άλλων. Μετά απο την πρώτη φηφοφορία (που απέρριψε το πακέτο), η ψηφοφορία επαναλήφθηκε μετα απο λίγες μέρες και το νομοσχέδιο πέρασε. Το τί μεσολάβησε θα άξιζε τουλάχιστον ενα πόστ. Φυσικά, με τον καιρό, η Goldman Sachs μπήκε και μέσα στη νέα κυβέρνηση.

Αλλά οι σπεκουλαδόροι ποτέ δεν πεθαίνουν. Απο τα 700 δις, και εν μέσω κρίσης, 7 περίπου δις μοιράστηκαν ως μπόνους στελεχών, κάτι που εκνεύρισε τους πάντες. Και ένα χρόνο μετά τη διάσωση, το σύστημα μπόνους αποθρασύνθηκε εντελώς. Τη στιγμή μάλιστα που η ειδησεογραφία αποκάλυπτε πως πάνω στην αγορά ακινήτων που βούλιαζε, η Goldman Sachs είχε χτίσει και συμπληρωματικά παράγωγα. Η εταιρία δηλαδή στοιχημάτιζε στη χασούρα των ίδιων της των προϊόντων.

Αλλά τα χρήματα σωτηρίας του αμερικανικού λαού, εκτός απο τα μπόνους πήγαν και στο Ντουμπάι. Το οποίο αποτελούσε ενα φιλέτο εκλεκτό για τους σπεκουλαδόρους των άγορών. Οι τιμές ακινήτων στην τεχνητή πόλη διπλασιαζόνταν συνεχώς, μέχρι που η φούσκα έσκασε, πυροδοτώντας τούτη τη φορά εναν φόβο για την τρίτη και μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού. Την κρίση του Χρέους. To ρόλο του Ντουμπάι τον έπαιξε λίγους μήνες αργότερα η Ελλάδα.

Ηταν η χρονική στιγμή που πολλές χώρες του κόσμου είχαν τεράστια χρέη και ελλείμματα, και έβγαιναν συγχρόνως στις διεθνείς αγορές για δανεισμό. Οι στρατοί των αγορών είδαν το σημάδι, και το σπεκουλάρισμα άλλαξε. Μάθαμε ετσι τα credit default swaps και τα περίφημα spreads. Υπάρχουν και τα "synthetic cds".

Αλλά ο στρατός των ΜΒΑ είχε εισχωρήσει και αλλού. Στη σοσιαλιστική και ισόνομη Ισλανδία, μια χώρα με τεράστια ιστορική παράδοση σε κοινωνική και οικονομική ισότητα, και καθόλου σε σπεκουλάρισμα. Ενδείξεις όμως αποκαλύπτουν πως ΜΒΑ της σχολής του Σικάγου και ο ίδιος ο Milton Friedman, τους είχε ήδη επισκεφτεί. Το τί έγινε δεν το ήξεραν ούτε οι ίδιοι οι Ισλανδοί. Μια μέρα έμαθαν ξαφνικά πως το χρέος των τραπεζών τους σε τοξικά του εξωτερικού ανέρχονταν σε πάνω απο 80 δις, ενώ το εθνικό προιόν της χώρας ήταν μόνον περίπου 20.

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές ,οι πολεμικές ανακοινώσεις έρχονται απο την Ιρλανδία. Ο στρατός των ΜΒΑ πέρασε κι απο κεί. Εξαιρετική δουλειά. Η Ιρλανδία με ελάχιστο εθνικό χρέος, μια χώρα παραγωγική και με καλές ξένες επενδύσεις, θα πληρώσει τώρα τα ξέφρενο σπεκουλάρισμα των τραπεζών της. Ποιός μαγείρεψε τέτοιο πολιτικοοικονομικό μπέρδεμα είναι απορίας άξιον. Φαίνεται πως οι σπεκουλαδόροι δούλευαν παρέα με τους πολιτικούς. Οι πρώτοι ήδη έφυγαν. Οι άλλοι θα ακολουθήσουν αργότερα.

Κάθε παραγωγική ενέργεια του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος έχει πιά μετακομίσει στην Ασία, και ό,τι δραστηριότητα απέμεινε έχει καπελωθεί απο ενα απίθανο στρατηγικό σπεκουλάρισμα που θυμίζει απλό καζίνο, εχει δημιουργηθεί παρασκηνιακά με τη συμμετοχή των πολιτικών, και ασκείται σε αγορές ελεύθερες μέν, ανεξέλεγκτες κι αόρατες δέ. Είναι ο στρατός εκείνων που έχουν αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες θεωρήσεις σε Ιστορία, Οικονομικά και Κοινωνιολογία, με απλές και εφαρμόσιμες πρακτικές ΜΒΑ και δημοσίων σχέσεων.

Το ανθρωπολογικό υβρίδιο κατευθύνεται τώρα προς τις Περιφέρειες. Τούτος εμφανίστηκε στη γενέτειρα. Αναφορές απο βιβλία και τηλεόραση, συμπεριφορά φτιαγμένη μπροστά σε καθρέφτη, βαλκανοποιημένες ιδέες ΜΒΑ ανακατεμένες με ντόπια τζιβιτζιλίκια και κομματικές ισορροπίες. Εκατσε λέει σε πολλά meetings συμβουλεύοντας αριστερούς και δεξιούς. Και διαβάζει πολύ το παληκάρι. Απο Harvard Review μέχρι Vanity Fair. Ακούει μάλιστα και ethnic music. Είναι δηλαδή ενας παγκοσμιοποιημένος αμερικάνος (που του αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος)...

-----------------------------------
Είναι το μεγαλύτερο πόστ που έγραψα ποτέ μου. Δεν το ξανακάνω...

Στον καθρέφτη

Σε τί ακριβώς αντιστέκεστε αδέλφια; Στην πλήρη διάλυση μιας πατρίδας βουτηγμένης στη ρουφιανιά, την κομματοκρατία, την αδικία και τη διαφθορά; Σε εργασιακά δικαιώματα και επιδόματα μυστικά και αόρατα που μοιράστηκαν παρασκηνιακά απο τα κομματικά γραφεία; Στην κατάρρευση της κοινωνίας των κολλητών, στο λαϊκό κράτος που έγινε ιδεολογία τα τελευταία 30 χρόνια;

Εχουμε ήδη αρχίσει να παραμιλάμε. Οι 10 εντολές που άφησε πίσω της φεύγοντας η Τρόϊκα, υπερβαίνουν κατα πολύ τη συλλογική νοητική και παραγωγική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας. Ποιός θα κάνει Επανίδρυση του Κράτους σε μερικούς μήνες; Με ποιές παραγωγικές δυνάμεις θα ανασυνταχθεί το σάπιο πτώμα που ήδη πέθανε απο πέρσυ; Ο Γιωργάκης δεν βρίσκει ούτε πέντε πρόθυμους για δουλειά, ο Αντωνάκης ασχολείται μόνο με την Ντόρα, ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος περιμένει απλά την τελική κατάρρευση, όσοι έχουνε διέξοδο φεύγουν, η Ευρώπη ετοιμάζει πολιτικές που θα κάνουν το Μνημόνιο να μοιάζει με επίσκεψη στην εκκλησία.

Δεν ήξερε το Πασόκ τί υπέγραφε; Μα φυσικά δεν ήξερε. Τυπική συμπεριφορά ελληνικής κυβέρνησης. Βρήκε απλά ενα δάνειο για να συντηρήσει το σάπιο σύστημα για λίγο ακόμα χρόνο. Και το μεν δάνειο, παρόλο που είναι χαμηλότοκο (4-5%), δεν μπορούμε να το πληρώσουμε και ζητάμε επιμήκυνση, τις δε διαρθρωτικές αλλαγές απλά δεν τις γουστάρουμε γιατί είμαστε βολεμένοι. Για το Χρέος ούτε κάν μιλάμε. Σαν να μην υπάρχει.

Κοροϊδέψαμε για λίγο ακόμα οτι κάποια δήθεν αύξηση των εσόδων θα μείωνε το έλλειμμα. Βυθίσαμε την οικονομία στην ύφεση. Μόνον ηλίθιοι βάζουν 23% ΦΠΑ, βενζίνα 1.6 το λίτρο και υψηλούς φόρους στις επιχειρήσεις. Και τώρα, μέσα σε λίγους μήνες θα μετατάξουμε 50 χιλιάδες κόσμο, θα εξυγιάνουμε 50 ΔΕΚΟ, θα διορθώσουμε Υγεία και επαγγέλματα, θα αναδιοργανώσουμε τον Δημόσιο τομέα (!), θα καταγράψουμε την περιουσία του αναξιοποίητου κράτους; Συστήματα συνταγογράφησης, νέο σύστημα προμηθειών, δεκάδες αποκρατικοποιήσεις, νέο φορολογικό και τραπεζικό σύστημα; Ελεος αδέλφια. Τρείς δουλεύουν στο Πασόκ. Και τα υπόλοιπα 11 εκατομμύρια κάθονται και αντιμνημoνιάζουν. Τι αντίσταση ρε φουκαράδες. Η Ελλάδα πέθανε.

Happy Thanksgiving

Θάθελα τούτο τον καιρό να βρίσκομαι κάπου αποκομμένος, σε κάποια μικρή νησίδα κάποιας καινούργιας γής, ευγνώμων για κάποιο καινούργιο πολιτισμό που θα είχα ανακαλύψει, ανάμεσα σε άγνωστους και περίεργους ανθρώπους γεμάτους μυστήριο, και σημεία αναφοράς ξένα, αλλόκοτα και μυστηριώδη. Νοσταλγώ αφάνταστα τις εποχές που ανακάλυπτα καινούργιους κόσμους, νοσταλγώ την έμπνευση και τη μαγεία που ασκούν στο υποσυνείδητο οι νέες και ανυποψίαστες σκοτεινές δυνάμεις που σου δίνουν νοητά την αίσθηση πως ξαναρχίζεις μια καινούργια ζωή. Εχω ανάγκη μια καινούργια γλώσσα, μια καινουργια μουσική, ενα καινούργιο όραμα. Ενα άλμα στο άγνωστο κενό.

Μια εβδομάδα ανάσας και ανασύνταξης, για να γιορτάσουμε τη γιορτή του Thanksgiving, τη μόνη αμιγώς αμερικανική εορτή που γεννήθηκε (ή εφευρέθηκε αν προτιμάτε), σαν μια θρησκευτική ευχαριστία στον νέο τόπο που ρούφηξε κάποτε ό,τι περίσσευε απο τη μάνα Ευρώπη. Ηταν η πρώτη γιορτή που βίωσα στη μακρινή αυτή χώρα, μια μέρα που γιορτάζεται συνειδητά απο όλους όσους πάτησαν τις όχθες της, γιατί περιέχει εναν συμβολισμό που αξίζει να κρατήσουμε. Σε όλους τους Ελληνες, απανταχού της Αμερικής, εύχομαι καλό Thanksgiving.

Ατέλειωτο το πλιάτσικο

Αντιγράφω απο την ειδησεογραφία, μέρος της απαίτησης της Τρόικας να περικοπούν στο μισό κάτι φανταστικοί μισθοί πλουτοκρατικού επιπέδου, που συναντώνται μόνον σε παγκόσμιο ανταγωνιστικό επίπεδο πολυεθνικών εταιριών.

Αληθεύουν όλα αυτά; Μισθός 106 χιλιάδες το χρόνο σε 87 κηφήνες της Κοινωνίας των Πληροφοριών; Με τί ρε ασχολήθηκαν όλοι αυτοί τα τελευταία χρόνια; Στο Silicon Valley δούλευαν; 81 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για ιπποδρομίες; Στην ΝΑΣΑ δούλευαν αυτοί; Μισθός 76 χιλιάδες στον ηλεκτρικό; Στο City του Λονδίνου εργαζόνταν αυτοί; Και είχαν και ζημιές. Ποιοί είναι ρε αυτοί που έκαναν τέτοιο μισθολογικό πλιάτσικο στην πασοκική σοσιαλιστική κοινωνία των 600 ευρώ; Μας χάλασε μήπως η Τρόικα το πάρτυ; Επρεπε νά έρθουν οι ξένοι για να τα μάθουμε; Nα ξεσηκωθούμε πατριώτες κατα του Μνημονίου;

Κοινωνία της Πληροφορίας. Από 106.000 ευρώ ανά εργαζόμενο το 2009 η μέση μισθολογική δαπάνη υποχωρεί στα 45.600 (-57%) το 2011. Στο α’ εξάμηνο του έτους η εταιρεία είχε ζημιές 3,3 εκατ. ευρώ.
ΤΕΟ (Ταμείο Οδοποιίας). Από 70.500 οι ετήσιες αποδοχές θα υποχωρήσουν στις 35.200 το 2011 (-50%). Η εταιρεία είχε κέρδη στο α’ εξάμηνο του 2010 3,1 εκατ. ευρώ
ΟΑΣΑ. Από τις 50.000 ευρώ που ήταν οι ετήσιες αποδοχές το 2009 μειώνονται στις 26.800 για το 2011 (-46,4%). Η εταιρεία στο α’ εξάμηνο είχε ζημιές 1,6 εκατ. ευρώ και σύνολο υποχρεώσεων 2,6 δισ. ευρώ.
ΟΔΙΕ (ιπποδρομίες). Το 2009 δαπανούσε για κάθε εργαζόμενο 81.300 ευρώ. Το 2011 η δαπάνη θα υποχωρήσει στα 48.000 ευρώ. Η εταιρεία είχε ζημιές στο α’ εξάμηνο του 2010 πάνω από 11 εκατ. ευρώ.
ΕΘΕΛ. Κάθε εργαζόμενος στην εταιρεία Θερμικών Λεωφορείων το 2009 κόστιζε 49.000 ευρώ. Το 2011 θα κοστίζει 34.150 (-30%). Η εταιρεία είχε ζημιές 67 εκατ. ευρώ στο α’ εξάμηνο).
ΗΣΑΠ. Στον Ηλεκτρικό ο κάθε εργαζόμενος κόστιζε πριν από δύο χρόνια 76.250 κατ’ έτος. Από του χρόνου η δαπάνη αυτή περιορίζεται στα 54.600 ευρώ (-28%). Οι ζημιές στο α’ εξάμηνο άγγιξαν τα 21 εκατ. ευρώ.

Καμμία σχέση εμείς με την Ιρλανδία. Οι Κέλτες έσκασαν απο άγριο τοξικό τραπεζικό σπεκουλάρισμα. Το ελληνικό piggy έσκασε απο φαί. Εφαγε, έφαγε και έσκασε στην ανηφόρα το καυμενούλι, προσπαθώντας να καταβροχθήσει και τη τετραόροφη τούρτα με το κερασάκι...

Απόλυτη υποταγή

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα οξυδερκής ή θρήσκος για να κάνει την κοινωνιολογική παρατήρηση πως η συγκέντρωση και προσευχή των μουσουλμάνων στα Προπύλαια ήταν μια τρομερή επίδειξη λαϊκής συσπείρωσης και πειθαρχίας ετερόκλητων στοιχείων, πέραν κάθε προσωπικού ή εθνικού χαρακτηριστικού, μια στρατιωτική σχεδόν άσκηση ιδεολογικής προσύλωσης σε μια ιδεολογία ισοπεδωτικά ενωτικής και πανίσχυρης. Το Ισλάμ, αντίθετα με τον Χριστιανισμό, δεν είναι απλά μια θρησκεία, αλλα ένα "σύστημα απόλυτης υποταγής" που καλύπτει όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας και συμπεριφοράς (οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής).

Το ανθρωπάκι που προσεύχεται πέντε φορές τη μέρα με το πρόσωπο κολλημένο στα πλακάκια μιας δημόσιας πλατείας, δεν ασκεί βέβαια πολιτική, ακολουθεί απλά τα προστάγματα μιας ιδεολογίας που κουβαλάει απ' το χωριό του. Πολιτική όμως ασκούν οι ηγέτες του, τα κέντρα των οποίων βρίσκονται στην Αίγυπτο, στο Πακιστάν και στην αραβική χερσόνησο, και μάλιστα επιθετική. Οι οργανωμένες προσευχές των μουσουλμάνων στην Ελλάδα είναι μέρος μιας γενικότερης ενορχήστρωσης, στρατηγικός σκοπός της οποίας είναι η επίδειξη δύναμης του Ισλάμ μέσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το Ισλάμ εξαπλώνεται παντού στην Ευρώπη, είναι πανταχου παρών, και κάνει ό,τι γουστάρει.

Το Ισλάμ ασκεί επιθετικό πολιτιστικό πόλεμο με πρώτο στόχο την Ευρώπη. Εναν εύκολο στόχο, καθότι οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν ιδιαίτερες θρησκευτικές και μεταφυσικές ανησυχίες, ούτε συνωστίζονται πλέον ομαδικά στις εκκλησίες. Ο ευρωπαϊκός Χριστιανισμός δεν διαθέτει πλέον μεγάλη λαϊκή βάση συσπείρωσης, δεν έχει καμμία προδιάθεση προς "απόλυτη υποταγή" κανενός είδους, και βέβαια δεν κλείνει τις επιχειρήσεις του πέντε φορές τη μέρα για προσευχές.

Τα επόμενα βήματα ειναι εντελώς προβλέψιμα. Aκόμα και αν η ελληνική πολιτεία δεν χρηματοδοτήσει κάποιο νέο τζαμί τύπου Athens Mall, (όπως μαθαίνω πως ετοιμάζεται να κάνει), υπάρχει άφθονη χρηματοδότηση απο την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν για να χτιστούν χιλιάδες τζαμιά ανα την Ελλάδα. Οι προσευχές θα επεκταθούν στους δρόμους και τις γειτονιές (κατα τα πρότυπα του Παρισιού), καθώς και στα σχολεία. Η ισλαμική διανόηση θα προμηθεύσει ιμάμηδες και μουλάδες για όλη ελληνική επικράτεια (κατα τα πρότυπα του Λονδίνου), θα χτιστούν ισλαμικά βιβλιοπωλεία και πολιτιστικά κέντρα, και σε κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί και ενα ισλαμικό πολιτικό κόμμα για πολιτική εκπροσώπηση. Η δεύτερη γενιά των εν ελλάδι γεννημένων ισλαμιστών θα προμηθεύσει την νομική και ακαδημαική εκπροσώπηση των υποταγμένων. Λογικό βέβαια ειναι να δημιουργηθεί και ενα ισλαμικό public relations team, για τηλεπαράθυρα, θρησκευτικά πρωινάδικα και άλλες εκδηλώσεις. Το ισλάμ διαθέτει αφοσιωμένους στρατιώτες να το ακολουθήσουν απο τις γειτονιές μέχρι το Κοινοβούλιο.

Οι παρατηρήσεις μου είναι καθαρά κοινωνιολογικές. Η Ελλάδα μπορεί στρατηγικά να εξισλαμισθεί μέσα σε μερικές γενιές. Μήπως ο κύριος Ερντογάν κανόνισε να μας παραχωρήσει το εκκλησάκι της Σουμελά στα βάθη της Τουρκίας, και την σχολή της Χάλκης, σε αντάλλαγμα τον εξισλαμισμό της ελληνικής κοινωνίας;
----------------
Προσευχές "Κουρμπάν Μπαϊράμ" οργανώθηκαν μέχρι και την Πρέβεζα, και η ισλαμική διανόηση έστειλε ήδη τους πρώτους αντιπροσώπους της απο την Αίγυπτο. Το βιντεάκι που παραθέτω απο το Παρίσι.

Το παρακράτος

Eνας ένας, οι υπηρέτες του Κρατισμού, παρελαύνουν απο τα τηλεπαράθυρα για να υμνήσουν το τερατούργημα. Το πελατειακό κομματικό κράτος. Βρίσκονται παντού, σε άρθρα, σε παράθυρα, ο πρωθυπουργός στο ΒΒC. Βγάζει ο καθένας τη σειρά του. Σαν τα ανθρωπάκια στην ταινία "Ο Νονός", που σκυφτοί έρπονταν να φιλήσουν το χέρι του αρχιμαφιόζου που τους συντηρούσε. Να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων; Αδύνατον! Μακριά κακό απο μένα...

Το τερατογενές κρατικοκεντρικό μοντέλο διοικητικής οργάνωσης, στρατηγικού σχεδιασμού, οικονομικής ανάπτυξης, στελέχωσης αγοράς εργασίας, πολιτικοκοινωνικής θεώρησης και ιδεολογικής σοσιαλιστικής αποβλάκωσης που μονοπωλιακά προβάλλεται τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα, απο ΟΛΑ τα ελληνικά κόμματα, η μαύρη τρύπα της κρατικής κολάσεως που κατασπάραξε όλο τον δυναμισμό του Ελληνισμού, ξεψυχάει τώρα και καταριέται φτύνοντας ξόρκια και χολή. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να συντηρήσει τον πελατειακό κρατισμό και αργοπεθαίνει. Είναι η τελευταία πράξη της παρακμής πριν την εφιαλτική έκρηξη. Αλλά σπασμωδικά αντιστέκεται. Και δίνει συνεντεύξεις. Δεν θα ενδώσει. Μέχρι να μας πάρει όλους κάτω, μαζί του, στην τρύπα της τελικής καταστροφής.

Τα παιδιά του σοσιαλιστικού κράτους (καμμία σχέση με τους λεπρούς του καπιταλισμού), με τον ένα μήνα διακοπές, τις πλασματικές υπερωρίες, τις αναρρίθμητες αναρρωτικές άδειες, τα κρυφά επιδόματα, τις κάρτες εργασίας που τις χτυπάει ο συνάδελφος. Το απέραντο αισχρό μνημειώδες κράτος των πελατειακών κηφήνων. Που λήστεψε όλους τους γέροντες για να συντηρήσει για εναν ακόμα χρόνο τον ΟΣΕ. Το παρασκηνιακό κράτος των παρατρεχάμενων χαβαλέδων και αφισσοκολητών. Βαθιά πελατειακό, κομματικό, διεφθαρμένο. Οι γαλαζοπράσινοι πελάτες, αλλά και οι κόκκινοι. Το τερατούργημα που καθορίζει την κυρίαρχη οικονομική συμπεριφορά του μέσου ανθρωπάκου, τις κοινωνικές και εργασιακές του σχέσεις, τις ισορροπίες του με ανθρώπους και θεσμούς, την ατομική και συλλογική του ύπαρξη. Και φυσικά τον ορίζοντα των φιλοδοξιών του. Το παρακράτος των κηφήνων. Πανταχού παρών και υπερπροστατευόμενο. Με το αριστερόστροφο εργατοπατεριλίκι του. Που κλείνει δρόμους, σύνορα, λιμάνια, κατεβάζει διακόπτες, παγιδεύει άρρωστους στο ασανσέρ. Το παρακράτος κουκουλοφόρος που τα μάσησε τελικώς όλα. Να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων; Μα τι λέτε τώρα! Μόνον μετατάξεις, πρόωρες και εθελούσιες. Εδώ σοσιαλιστική Ελλάντα. Δεν είδατε τι καλά περνάνε οι λιμενικοί μας;

Να μην σας δώσει ρε πούστηδες η Τρόικα την τρίτη δόση, να ψoφήσετε, καρκινώματα του έθνους, στον κρατικό σας βόθρο. Να χρεωκοπήσουμε όλοι μαζί και να βουλιάξουμε. Σας την έπεσε ρε η Γερμανία; Σας χαλάει ο Δανός το υπερκράτος; Ευχαρίστως κηφήνες της διαπλοκής, τώρα που αρχίσαμε την παρακμή, να την πάμε μέχρι τέλους. Ολοι μαζί, καθαρτικά και ωραία. Αντε να φύγει και το καπάκι κάποτε, να ξεκαθαριστούμε. Με εσάς, τους πολιτικούς σας, τα παρασκηνιακά κουμπαριλίκια σας, τα παπαγαλάκια σας, τους άθλιους δεξιούς και αριστερούς σας επαγγελματίες προστάτες. Εγώ ξέρω με ποιόν είμαι. Εχω εναν αδελφό καπου στην Ελλάδα που δούλεψε στον ιδιωτικο τομέα απο τον Ιούλιο μέχρι σήμερα, 12 ώρες μεροδούλι, και δεν πήρε ούτε ένα ευρώ μέχρι στιγμής, για να μην χάσει το παρακράτος σας το δώρο των Χριστουγέννων. Δεν πρόλαβε λέει η Λούκα το ΕΣΠΑ. Τι μου λέτε. Και με τί ακριβώς ασχολείται η κυρία; Θέλετε ρε μονιμότητα; Αντε γρήγορα να γυρίσει κάποτε το ταψί ανάποδα να τελειώνουμε. Eγώ πάντως έρχομαι αμέσως, έχω τη δική μου λίστα...

----------------------------
Η διαίρεση των ελλήνων εργαζομένων σε σοσιαλιστικούς κηφήνες και καπιταλιστικούς λεπρούς, μοιάζει με την αποικιακή διαίρεση του λαού της Rwanda σε Τούτσι και Χούτου. Για όσους δεν θυμούνται, οι Γερμανοί και οι Βέλγοι χώρισαν τον λαό του αφρικανικού κρατιδίου σε δύο ομάδες που επέλεξαν βάσει καθαρά ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών. Αν και ήταν ο ίδιος λαός, με την ίδια γλώσσα, συνήθειες και παραδόσεις, οι Τούτσι ήταν ελαφρώς ψηλότεροι, γεροδεμένοι, και είχαν πιο μεγάλες μύτες, και επελέγησαν έτσι να αποτελέσουν την άρχουσα και προνομιακή τάξη του κρατιδίου, που θα κυβερνούσαν και τους άλλους, τους Χούτου, που ήταν κάπως κοντότεροι και αδυνατότεροι. Στους Τούτσι λοιπόν, δόθηκαν όλες οι κρατικές δουλειές, μόρφωση και προνόμια. Οι Χούτου δεν πήραν τίποτα. Με τον καιρό, η κοινωνία της Rwanda διεμόρφωσε δύο ξεχωριστές κοινωνικές ομάδες, που αν και εθνικά ήταν ομοιες, η μία ήταν προνομιακή, και η άλλη καταπιεσμένη. Ετσι κυβέρνησαν οι αποικιοκράτες τη Rwanda. Τη συνέχεια την ξέρετε.

Delft

Γεωγραφικά και πολιτιστικά περικυκλωμένη απο μεγάλες χώρες με υπέρογκους εθνικισμούς και υπέρμετρες φιλοδοξίες, η μικρή και οργανωμένη Ολλανδία - εξίσου υπερήφανη αλλά σιωπηλή, επέλεξε εναν δρόμο που πάντα θαύμαζα, και προσπάθησα νοητά να μεταφέρω και ως συμπεριφορά στη ζωή μου.

Αντί να ωρύεται ανταγωνιστικά για τη γλώσσα της, τον δικό της εθνικισμό και ύπαρξη, και τη δική της σπουδαιότητα στο κόσμο, η Ολλανδία (δηλαδή οι Ολλανδοί), ρούφηξαν απο τους Γάλλους, τους Αγγλους και τους Γερμανούς, ό,τι μπορούσαν που ήταν χρήσιμο σε γνώσεις, έμαθαν τις γλώσσες τους, και σχεδίασαν τη ζωή τους πάνω σε σύγχρονες βάσεις δημιουργίας, γνώσης και ανταγωνισμού. Διατηρώντας ταυτόχρονα και τους δικούς τους συμβολισμούς, τη δική τους στριφνή γλώσσα, τη δική τους υπερηφάνεια, διαφορετικότητα και αξιοπρέπεια.

Εζησα κάποτε κοντά τρία χρόνια σ' αυτη τη χώρα, και την αγαπώ σαν δικό μου τόπο. Πολύτιμες οι αναμνήσεις που κουβαλώ μαζί μου, νοσταλγικές και καθοριστικές στιγμές της εφηβείας. Ναί, πολλά άλλαξαν απο τότε, ήρθαν και εκεί προβλήματα, κίνδυνοι και φόβοι, αλλά η παλιά ολλανδική ρήση που πρωτόμαθα όταν έφτασα εκεί, είναι ακόμα αληθινή. "Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, και ο Ολλανδός την Ολλανδία".

Εγραψα κάποτε και ενα ολλανδικό λεξικό καθώς μάθαινα τη γλώσσα της, και σήμερα έχω ξεχάσει πολλά που προσπαθώ να ξαναθυμηθώ. Γιατί έχω ανάγκη αυτές τις αναμνήσεις. Η ανάγνωσή μου τώρα είναι ενα ολλανδικό λεξικό 40 χιλιάδων λέξεων, που το διαβάζω σχολαστικά απο το άλφα μέχρι το ωμέγα. Και όλα ευτυχώς επιστρέφουν.

Εκεί που κάποτε είμασταν εμείς, οι πρώτοι ίσως έλληνες που ανακάλυψαν σαν φοιτητές τη μικρή υγρή χώρα, βρίσκονται σήμερα άλλοι. Χαίρομαι γι αυτό. Και το σπουδαίο πανεπιστήμιο που στα μαθήματά του θεωρούσε κάποτε δεδομένη την γνώση της γερμανικής γλώσσας, σήμερα προσφέρει τα μεταπτυχιακά του προγράμματα στα αγγλικά. Για νάρθουν παιδιά απ' όλο τον κόσμο. Γιατί η γνώση ειναι παγκόσμια και μεγάλη, ενώ η Ολλανδία και η γλώσσα της μικρή. Είναι ενα επίπεδο σκέψης που θεωρώ ανώτερο και πολύ προχωρημένο. Ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις τη γλώσσα σου, είναι να μάθεις τέλεια τις γλώσσες όλων των άλλων.

Τον Μάιο του 2008, μια μικρή φωτιά που ξεκίνησε απο κάποια καφετέρια, πυροδότησε μια μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε ολοσχερώς το μοντέρνο κτίριο της Αρχιτεκτονικής σχολής του Ντέλφτ, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης του, και τεράστιες συλλογές σχεδίων, βιβλίων και πολιτιστικών στοιχείων. Ηταν μια καταστροφή ανυπολόγιστη. Με χαρά πληροφορούμαι πως σήμερα (μέσα απο εναν διαγωνισμό), ενα καινούργιο και μοντέρνο κτίριο θα χτιστεί στη θέση εκείνου που κατεδαφίστηκε, παίρνοντας μαζί του και σωρεία αναμνήσεων για όλους εκείνους που πέρασαν τις πόρτες του.

Delft University
Locus Publicus - Delft
Pictures of Delft

Oude Kerk

J. van der Heyden
Veduta del canale Oude Delft e la Chiesa Vecchia (Oude Kerk)
Oslo, Nasjonalmuseet for kunst, arkitektur og design

Τό' λυσα κι αυτό

Εσύ παιδί μου με τί ασχολείσαι; Δικηγόρος. Απο σχολείο; Τέλεια. Και τώρα; Περιμένεις διορισμό; Διορίζονται και οι δικηγόροι κολλητέ, δεν τόχω ξανακούσει. Εσύ Αποστόλη; Λογιστής. Κρατάς τα λεφτά ανθρώπων δηλαδή; Κλέβουν όλοι; Αυτό τόχω ξανακούσει. Παναγιώτη αγόρι μου εσύ τι ακριβώς ψάχνεις; Περιμένεις εκείνα τα λεφτά; Ακόμα τίποτα; Και τι θα κάνεις δικέ μου με τόσα λεφτά; Θα ανοίξεις κωλάδικο; Χρήσιμο ακούγεται αυτό. Με Τσέχες και Ρωσίδες. Μπράβο αγόρι μου, καλά θα ζήσεις στην επαρχία. Εσύ Ακη μου, σε βρίσκω στην ίδια θέση όπως πέρσι. Το τύπωσες εκείνο το βιογραφικό που λέγαμε; Ακόμα τίποτα, σιγά σιγά κολλητέ, υπάρχει χρόνος. Πήγες σε τρία internet cafe αλλά είχανε ξεμείνει απο μελάνι; Ρε πούστη μου ατυχία ο άνεργος.

Εξοχα είναι εδώ στην καφετερία. Πές μου ρε Σπύρο τα δικά σου. Σ' έγραψε ο Κώστας για ανασφάλιστο; Και τί του είπες ρε μαλάκα; Θα σε πηδήξει ο Μάκης; Τί λέ ρε Σπύρο να επέμβω, όχι δα και μεταξύ μας.

Τί άλλο έχεις ρε Σπύρο; Σε κυνηγάει η γυναίκα; Δικηγόρο έχεις; Δεν έχεις; Και πως θα νικήσεις αρχηγέ; Χαρτιά κρατάς για το μαγαζί; Οχι; Ωραίος είσαι φίλε, χρειάζεσαι λογιστή μάνα μου, να κλέβεις νόμιμα. Λοιπόν, χρειάζεσαι λογιστή για το μαγαζί, δικηγόρο για τη γυναίκα, και τώρα που σε έσβησα, και εναν ασφαλισμένο για το μαγαζί. Που να τρέχεις, που να τους βρείς; Θα στους βρώ εγώ ρε Σπύρο, έχω τρείς δικούς μου. Εντάξει; Τέλεια.

Δε μου λές ρε Σπύρο, εχεις και εκτυπωτή να τυπώσω κάτι; Τέλεια Σπυράκλα. We are in business...

Αναμένοντας το ψάρι...

Στην ηλεκτρονική και παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, η διαμάχη "ΠΑΣΟΚ ή Εκλογές" με ακολουθεί ακόμα και στα πανέμορφα βουνά και λίμνες της Νέας Αγγλίας. Για μια καλή ψαριά παλεύουμε όλοι μας, άλλοι στην Ευτυχία, άλλοι στην αγορά εργασίας, άλλοι στο κομματιλίκι, άλλοι στο εργατοπατεριλίκι, άλλοι στο καρεκλοκενταυριλίκι.

Καθόλου δεν θα πλήξει ο Ελληνισμός τον Νοέμβριο του 2010, περιφερειακές εκλογές στις 7 του μήνα, λίγο μετά η Eurostat θα ανακοινώσει το αληθινό έλλειμμα του 2009 (που απο 6% εχει φτάσει 16%), στις 15 έρχεται το ΔΝΤ για την αξιολόγηση, και καπου εκεί, ο Γιώργος, ο Μεγάλος Μνημονιέρης, με τα έσοδα βουλιαγμένα, την περαίωση στα τάρταρα, και όλες τις εισοδηματικές και φοροεισπρακτικές πολιτικές του στο κόκκινο, θα ανακοινώσει και τα νέα μέτρα για την μείωση των δαπανών.Αν είναι αυτά που υποψιάζομαι, τότε σωστά το παληκάρι ένοιωσε την ανάγκη να την κοπανήσει. Στα όμορφα βουνά του New Hampshire, ψαρεματάκι και κανό είναι καταπληκτικές ενασχολήσεις...

Αλλα ο Γιώργος μάλλον δεν θα φύγει, θα πετάξει το μπαλάκι στο πολιτικό σύστημα για μεγαλύτερη συναίνεση, δια της βίας βέβαια, καθότι έχουν κατα πολύ αυξηθεί εκείνοι που προτιμούν την ρομαντική ψευδαίσθηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας απο την ρεαλιστική εικόνα μιας κοινωνίας που έχει ολοσχερώς αποδεκατιστεί. Η μεταβίβαση απο μια διεφθαρμένη πελατειακή κοινωνία σε μια μοντέρνα ανοικτή και ανταγωνιστική Ελλάδα απαιτεί φυσικά κάτι ενδιάμεσο. Και αυτό το ενδιάμεσο, αν είναι νάρθει, θάρθει μέσα στον επόμενο χρόνο. Και δεν θα μοιάζει καθόλου με εκδρομή στην εξοχή.

Θέατρο σκιών...

Ανύπαρκτος και υποτελικός, μια θλιβερή και αχρείαστη συνταγματική φιγούρα, χωρίς το θάρρος και την πυγμή που επιβάλει η ιστορική στιγμή της συμφοράς μας, αναλώνεται τυπικά σε κοινότυπες ξύλινες δηλώσεις που δεν αφορούν πλέον κανέναν.

Δεν είναι δυνατόν, ο ανώτατος θεσμικός άρχοντας της χώρας να μην κατανόησε πως οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές που έδιωξαν τον Καραμανλή και έφεραν στην εξουσία τον Παπανδρέου, δεν αποτελούσαν μια απλή και συνηθισμένη εναλλαγή πολιτικών κομμάτων στην εξουσία, αλλα περιείχαν το διακύβευμα της διαβίωσης πλέον του Ελληνισμού. Και πως οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που απαιτούνταν, απαιτούσαν επίσης την μέγιστη δυνατή συναίνεση κομμάτων και λαού, αν αυτός ο τόπος επρόκειτο να διατηρηθεί ζωντανός.

Δεν είναι δυνατόν να μην ήξερε το βάθος της διαφθοράς που επισκιάζει το πολιτικό μας σύστημα, και πως οι απαιτήσεις των περιστάσεων ξεπερνούσαν κατα πολύ τα τραγικά αναστήματα των υιών και εγγονών που ζητούσαν να μας κυβερνήσουν. Δεν είναι δυνατόν να μην διαισθάνθηκε πως χρειαζόμασταν μια θεατρική δραματοποίηση της τεράστιας ιστορικής στιγμής, μια τελετουργική και συνταγματική παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας στα κοινά, για την διατήρηση της ενότητας και ομόνοιας των Ελλήνων.

Δεν είναι δυνατόν να μη γνώριζε τη σκανδαλώδη νομοθετική αυθαιρεσία του δικομματισμού, την κραυγαλέα έλλειψη κανόνων διαφάνειας της λειτουργίας των κομμάτων, τον μαύρο χρηματισμό τους, τον απέραντο νεποτισμό των εκπροσώπων τους. Αδύνατον αν μην γνώριζε τους αθωωτικούς νόμους που θεσπίστηκαν μέσα απο το Σώμα του οποίου ο ίδιος προήδρευε.

Αλλά ούτε μια κουβέντα, μια παρέμβαση, μια επίκληση, μια εστω αναφορά. Να συγκαλέσει κόμματα, να απαιτήσει αλλαγές, εν ανάγκη να πιέσει, να εκβιάσει. Και να πυροδοτήσει αλλαγές στο Σύνταγμα και τον πολιτικό κόσμο, ορίζοντας εν ανάγκη, μια κυβέρνηση ενότητας και προσωπικοτήτων, μακριά απο τα σάπια κόμματα και το διεφρθαρμένο κοινοβούλιο, διανθισμένης με προσωπικότητες κύρους, πείρας και γνώσης απο όλον τον ελληνικό κόσμο, να κάνει έκκληση στους Ελληνες στα πέρατα της γής, πως η πατρίδα κινδυνεύει.

Οπως έκαναν κάποτε, το 1814, ο Σκουφάς, ο Ξάνθος και ο Τσακάλωφ απο τη μακρυνή Οδυσσό...

Κατάσταση πολέμου

"Δεν πρόκειται ούτε μια στιγμή να διστάσω να κάνω αυτό που επιβάλλουν οι συνθήκες, αν συνεχιστεί η αντιπατριωτική απόπειρα υπονόμευσης αυτής της ενότητας, αυτού του αγώνα που κάνει ο λαός μας. Κριτής όλων μας ήταν, είναι και θα είναι ο ελληνικός λαός. Αυτός είναι που απαντάει πάντα στα αδιέξοδα.Και στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Γι΄ αυτό και στις 7 του Νοέμβρη απαντάμε μαζικά σε όλους εκείνους που υπονομεύουν την προσπάθεια".

Το προχώρησε πολύ το θέμα ο Γιώργος, δύο μέρες πριν τις περιφεριακές εκλογές, μπλόφα ξεμπλόφα τωρα είναι δέσμιος δυναμικών που αναζητούν εκλογές. Και εκλογές πρέπει να κάνει το συντομότερο δυνατόν. Η χώρα βρίσκεται σε πλήρη διάλυση. Και ουδείς νοήμων άνθρωπος πιστεύει πως το αποτέλεσμα των περιφεριακών έχει να κάνει τίποτα με τη μπλόφα του Γιώργου. Ο Γιώργος δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει.

Αφού το πράγμα έφτασε εκεί, ας δούμε την λογική του. Η συναίνεση και η εθνική ομοψυχία των Ελλήνων είναι αναγκαία. Η Ελλάδα τελεί υπο πραγματική διάλυση, σε όλα τα επίπεδα, και χρειάζεται επειγόντως ενα στρατηγικό σχέδιο. Και μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων απο τον χώρο της Οικονομίας, της Διοίκησης, της τεχνικής μηχανοργάνωσης, της Ανάπτυξης. Ο Γιώργος κυβερνάει με τέσσερα άτομα, οι άλλοι αδιαφορούν, ούτε κάν μιλιούνται μεταξύ τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έχουν πλέον ούτε στοιχειώδεις λόγους πολιτικής ύπαρξης, και το κομματικό υπερκράτος πρέπει επειγόντως να διαλυθεί. Είμαστε στο τελευταίο βήμα πρίν την ελεύθερη πτώση.

Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνη που πιστεύει πως ο Γιώργος είναι ηλίθιος. Παρά τη γλωσσική του ανεπάρκεια και τους σαφέστατους αμερικανισμούς του (ο Γιώργος είναι ελληνοαμερικανός), και παρά τις όποιες αμφισβητήσεις, ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει ελληνική συνείδηση, αγάπη προς την Ελλάδα, και ισχυρή επιθυμία να την σώσει. Πατάει όμως πάνω στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρέπει να διαλύσει.

Τον κατηγορούν πως θα μπορούσε να κάνει πολλά για να αποφύγουμε το Μνημόνιο. Πως θα μπορούσε να δανειστεί με μικρότερα επιτόκια την περίοδο πριν τον Μαιο του 2009, πως έκανε λάθος δηλώσεις. Σωστά όλα αυτά, τον κατηγόρησα και εγώ. Αλλά σήμερα πιστεύω πως ό,τι και νάκανε, η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Η Γερμανία ηθελε μια γρήγορη λύση για την Ελλάδα, που τον Απρίλιο του 2009 πυροδότησε μια καταπληκτικη ευρωπαϊκη κρίση, απειλώντας το Ευρώ (δημιούργημα της Γερμανίας). Η Γερμανία ήθελε Μνημόνιο, και Μνημόνιο πήρε. Ενα πειραματικό Μνημόνιο, που θα αποτελούσε μια πιλοτική λύση που θα τεστάριζε, και αργότερα (αυτό κάνει σήμερα), σιγά σιγά θα θεσμοθετούσε πανευρωπαϊκά. Οποιος κι αν ήταν στην θέση του Γιώργου τα ίδια θα πάθαινε. Τα υπόλοιπα περί Μνημονίου, είναι κατα την γνώμη μου περιττά. Αν ο Γιώργος ζητούσε 180 αντί 150 ψήφων στη Βουλη για το Μνημόνιο, θα το υπερψήφιζε και η ΝΔ.

Το τεράστιο όμως λάθος του Γιώργου ήταν ότι ήταν πολιτικά δειλός, ενέδωσε στην κομματική λογική του ΠΑΣΟΚ, και αντί να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, και τα πάγια λειτουργικά έξοδα του αντιπαραγωγικού κράτους (όπως του πρότεινε η Τρόϊκα), εκείνος τους έπεισε να πιάσει τα νούμερα απο την πλευρά των εσόδων, αυξάνοντας τους φόρους, κάνοντας περικοπές και αυξάνοντας το ΦΠΑ σε βαθμό κακουργήματος. Η Τρόϊκα πρότεινε την συνταγή (70% έμφαση σε δαπάνες - 30% έμφαση σε έσοδα). Ο Γιώργος έκανε ακριβώς το αντίθετο. Και απέτυχε, δημιουργώντας ενα απίθανο υφεσιακό περιβάλλον που μας γέμισε με λουκέτα, φτώχεια και χρεωκοπίες.

Το Μνημόνιο ειναι ενα στρατηγικό κείμενο που περιέχει κατευθυντήριες γραμμές και προτάσεις για διαρθρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, αλλά δεν υπαγορεύει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε. Βουλιάξαμε κατόπιν, και γι αυτό φταίει ο Γιώργος και όχι η Τρόϊκα. Γιατί υποχώρησε η Τρόϊκα; Μα γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν νούμερα, και ετσι δεν μπορούσαν ούτε εκείνοι να σεναριολογήσουν. Υπέκυψαν έτσι στις προτάσεις Παπακωνσταντίνου. Τα μόνα databases που φτιάχτηκαν στα γρήγορα στην Ελλάδα, ήταν εκείνο που κατέγραψε τους δημοσίους υπαλλήλους, και το καινούργιο των συνταγογραφήσεων. Και τα δύο (υπόδειξη της Τρόϊκας), παράγουν σήμερα "μαργαριτάρια".

Στρατηγικά και διοικητικά, ο Γιώργος δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει. Καθεται πάνω σε απίθανες κομματικές και δομικές νάρκες που είναι αξεπέραστες, καθώς και σε ενα λαϊκιστικό περιβάλλον που νομίζει πως σύντομα θα ξαναγίνουμε νεόπλουτοι, θα μηδενήσουμε το έλλειμμα σε έναν χρόνο, και η ανάπτυξη θα είναι γρήγορη και πράσινη. Σε μια χώρα που δομικά και μηχανογραφικά είναι σάπια, που το κέρδος, η τίμια εργασία και η επιχειρηματικότηα έχουν ιδεολογικά κατωχυρωθεί ως ανήθικες ανθρώπινες επιδιώξεις.

Να πάμε λοιπόν σε εκλογές. Να σχηματισθεί μια κυβέρνηση εξωκοινοβουλευτικών, να δημιουργηθούν ομάδες εργασίας με συνοπτικές διαδικασίες, στην οικονομία, την ανάπτυξη, στην μηχανοργάνωση. Να γίνει η αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους (δηλ. πτώχευση), και ενα επιτέλους χρονοδιάγραμμα μείωσης του εθνικού μας χρέους στο επίπεδο του 60% του ΑΕΠ, να τσακιστεί ο συνδικαλισμός που κατέστρεψε την Ελλάδα προστατεύοντας επιλεκτικά μόνον τους κομματικούς πελάτες, να απελευθερωθεί η Δικαιοσύνη οπου εκκρεμούν 600 χιλιάδες υποθέσεις και 30 δις ευρώ, να κλείσουν ΔΕΚΟ και οι 11 χιλιάδες αντιπαραγωγικοί δημόσιοι οργανισμοί. Θα χρειαστούμε και ενα καινούργιο Σύνταγμα. Και μια καινούργια φυλακή. Σίγουρα έχουμε κόσμο να την γεμίσουμε.

Διατηρώ σήμερα, οσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, την πεποίθηση πως η Ελλάδα θα αλλάξει μόνον αν πρώτα διαλυθεί συνολικά. Το τυμπανιαίο πτώμα που χάσκει μπροστά μας, πρέπει να σαπίσει παντελώς. Οι κοινωνικές και ανθρώπινες επιπτώσεις θα είναι ανυπολόγιστες. Μόνον έτσι όμως θα αναγεννηθεί η Ελλάδα απο τις στάχτες. Ας μην κάνει ο Γιώργος ένα ακόμα λάθος. Η Ελλάδα θα πρέπει να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και πολέμου. Με αφετηρία τις εθνικές εκλογές.

------------------------------------------
Θα ειναι προτιμότερο να προσπαθήσει να κάνει μια Επανάσταση και να πέσει όρθιος, ακόμα και να τον διώξουν, παρά να παραμείνει άτολμος ακολουθώντας το παράδειγμα Καραμανλή. Θα τον κατηγορήσουν βέβαια για φιλελευθερισμό. Ας κάνει τώρα ο ίδιος τις επιλογές του.