Sunday, April 11, 2010

Μαύρη σιωπή...

Αλήθεια, τί κάνεις όταν έχεις γεννηθεί σε μια τέτοια πατρίδα; Που πάς; Ενα νησί γίνεται εύκολα φυλακή, κλεισμένο απο παντού, έστω και με τις ανθρωπιστικές ομάδες στο εσωτερικό του. Η απόλυτη κόλαση. 70 μέρες μετά το ορυμαγδό, στη δουλειά της γυναίκας μου επισημοποιήθηκε πλέον πως οι δύο εργαζόμενοι που ήταν σε διακοπές στην Αϊτή την εποχή του σεισμού, χάθηκαν για πάντα στα ερείπια της τσιμεντένιας κόλασης. Ενοχλήθηκα πολύ γιατί τους ήξερα...

Μα ακόμα περισσότερο ενοχλήθηκα όταν είδα αυτή την φωτογραφία. Το κλάμα του παιδιού. Βρίσκονταν μάρτυρας σε κάποια ένοπλη εμπλοκή παιδιών με την αστυνομία. Η παιδική συμμορία, πεινασμένη και χωρίς ζωντανούς γονείς, στην προσπάθειά της να κλέψει ενα supermarket που είχε καταρρεύσει, ενεπλάκει με την αστυνομία σκοτώνοντας δύο αστυνομικούς. Τι φρίκη θεέ μου...