Tuesday, May 31, 2011

Επίλογος

Στερνή μέρα του Μάη σήμερα, και ενα ακόμα καλοκαίρι απλώνεται μπροστά μας. Απο τα πέρατα της γής, κάποιοι θα μας επισκεφτούν και πάλι, ασκεί ακόμα η πατρίδα μας μια τεράστια έλξη στη συνείδηση πολλών ανθρώπων, σαν ενα μέρος εξωτικού μεσογειασμού, θάλασσας και ήλιου, και μιας ανεμελιάς που όλοι επιζητούν. Εχει η ζωή στη Μεσόγειο μια μοναδική απλότητα και κοινωνικότητα που γίνεται αμέσως αντιληπτή απο τους ξένους. Αρκεί μια βόλτα στην αγορά για να σε κοινωνήσει, μια βουτιά στο νερό για να σε ζωντανέψει. Αρκεί και το Φώς της θαλασσοχώρας για να σε αναστήσει.

Στον μέχρι τώρα προσωπικό απολογισμό μεταξύ γνωστών και φίλων, οι φετινές απώλειες είναι δυστυχώς μεγάλες. Κάποιοι παλιοί νοικοκυραίοι πτώχευσαν, παλιά τζάκια που ξέρω εκποίησαν περιουσίες για να σωθούν απο τη χρεωκοπία, κάποιοι ψηλομύτηδες κόντυναν το τουπέ τους, παιδιά μετανάστευσαν απο ανάγκη, για δουλειά και αξιοπρέπεια. Η κρίση ήταν για μας Αποκάλυψη. Ηρθε ξαφνικά και μας σάρωσε. Είχαμε απλώσει πολύ τα πόδια μας, άνετοι και αναισθητοποιημένοι, επιδοτούμενοι και απαθείς προς κάθε τί το δημιουργικό, τεμπελιάσαμε αφήνοντας μια απύθμενη διαφθορά να μας αλωνίσει. Η ελληνική οικονομική πυραμίδα κατέρρευσε όταν ο δανεισμός ακρίβηνε και τα νούμερα δεν μπορούσαν πλέον να κρυφτούν. Ο πελατειακός κομματισμός δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί οικονομικά και τα παραμάγαζα έκλεισαν. Εφυγαν έτσι σιγά σιγά και οι πελάτες.

Στην ελληνική Κλεπτοκρατία συμμετείχαν πολλοί πέραν των τριακοσίων. Χιλιάδες, πολλές χιλιάδες. Δεν έχει σημασία πόσοι, αυτό είναι αδύνατον να προσδιορισθεί. Οταν σου επιτίθεται ενα λεφούσι σφήκες κανείς δεν μετράει τις σφήκες. Τρέχει απλώς για να σωθεί. Ενα χρόνο μετά το Μνημόνιο, κανείς μας πια δεν μπορεί να λέει πως δεν ξέρει πιά το τραγικό μας μυστικό. Δεν υπάρχει σοβαρή επιχείρηση που να την κυβερνάνε Φωτόπουλοι, δεν υπάρχει σοβαρό σύστημα υγείας που οι συμμορίες υπερκοστολογούν τις γάζες, σοβαρό πανεπιστήμιο χωρίς πειθαρχία, δημόσιο σύστημα διοίκησης χωρίς μηχανογράφηση και δεοντολογία, σοβαρή πολιτική έξουσία που να λέει συνέχεια ψέματα. Απο αυτό το άρρωστο σύστημα πρέπει να αποφασίσουμε τί ακριβώς θα διατηρήσουμε.

Η ελευση της Τρόικας ως εξωγενής παράγοντας σόκ στο ελληνικό διεφθαρμένο σύστημα ήταν απολύτως λυτρωτική. Η Ευρώπη διέκοψε το όργιο της ελληνικής διαφθοράς, έσπασε ταμπού δεκαετιών, ανακαλύψαμε έτσι και τις ΔΕΚΟ, τον Βοσκόπουλο, τα επιδόματα "προέλευσης στην εργασία", τις πλασματικές υπερωρίες χιλιάδων κηφήνων. Είδαμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Είναι πλέον περιττό να διαμαρτυρόμαστε γιατί η Τρόικα απαιτεί πλήρη έλεγχο της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής. Η μάλλον, τώρα είναι πια αργά. Η Ελλάδα μπαίνει πλέον υπο ξένη οικονομική διαχείριση. Ελπίζω να ξεμπλέξει χωρίς να ξεπουληθεί τελείως.

Μεχρι το 2015, η Ελλάδα καλείται να πληρώσει πάνω απο 200 δις ευρώ σε ληξιπρόθεσμες οφειλές, τόκους, ομόλογα και λειτουργικές δαπάνες ενός υπερτροφικού σοβιετικού κράτους. Μέχρι τότε, το συνολικό χρέος θα εκραγεί στα 500-600 δις ευρώ. Είναι αυτο το χρέος βιώσιμο; Δεν είμαι ικανός να κρίνω. Είναι όμως εντελώς αδιανόητο, τη στιγμή που οι πάντες σπάνε το κεφάλι τους να βρούνε μια λύση, εμείς να μαλακιζόμαστε με συνεχείς υπεκφυγές. Τους τελευταίους μήνες, ο πρωθυπουργός της χώρας και το υπουργικό του συμβούλιο έχουν κάνει πλήρη στάση εργασιών.

Ενα οικονομικό επιτελείο ανθρώπων του τραπεζικού συστήματος και των αγορών, με πείρα απο μάνατζμεντ (και όχι μόνον απο κομματικά ρουσφέτια) θα πρέπει επειγόντως να αναλάβει την διακυβέρνηση της κρίσης και να παραμείνει στην εξουσία ανεξαρτήτως πολιτικής εναλλαγής. Τρία υπουργεία (Οικονομικών, Ανάπτυξης και Εξωτερικών), που ασχολούνται με τα εθνικά δημοσιονομικά, την Ανάπτυξη της χώρας και τις στρατηγικές της συμμαχίες, θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν απο την πολιτική σκηνή της χώρας, με υπηρεσία ισόβια και διαρκή. Η χώρα χρειάζεται ενα καινούργιο Σύνταγμα για την καινούργια εποχή. Η Ελλάδα χρειάζεται ενα ιαπωνικό ΜΙΤΙ. Και σαρωτικές ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα.

Τις δραματικές αυτές ώρες, και με την αύρα του καλοκαιριού να πλησιάζει, το μπλόγκ θα σας αφήσει στις δικές σας εκτιμήσεις και ενδοσκοπήσεις, και στις προσωπικές σας χαρές, μοναξιές και ευτυχίες. Δεν έχω πια τίποτα άλλο να σας προσφέρω, βρέθηκα εδώ τυχαία καί έμεινα γιατί με τίμησε μια υπέροχη παρέα. Σας ευχαριστώ όλους για την τιμή της συμμετοχής σας. Θα συνεχίσω να σας επισκέπτομαι. Η αγωνία για την όμορφη πατρίδα, η ψυχοσύνθεση του έλληνα ομογενή, και κάποιες προσωπικές σκέψεις, θα μείνουν στα μοναχικά μου πόστ.

Καλό σας καλοκαίρι.

Sunday, May 29, 2011

Μissouri Death

Μπήκα και βγήκα σώος και αβλαβής απο την πτήση στο Saint Louis, μια μέρα μετά την μεγάλη καταστροφή. Το ανθισμένο τοπίο ανακάτευε ακόμα λουλούδια, ερείπια και καπνούς. Μια εταιρία με πολιορκεί εδώ και καιρό να μετακομίσω στην περιοχή, μου πρόσφερε μάλιστα και μια πολύ καλή δουλειά. Με 200 χιλιάδες αγοράζεις ακόμα σπίτι με πισίνα, και ζείς μέσα σε ενα τοπίο ανέγγιχτο απ' τη φύση, μου είπαν στο τηλέφωνο. Με κόσμο χαμογελαστό, την παλιά Αμερική που χάθηκε. Κήπο, πισίνα και άλογα σ' ενα απέραντο λιβάδι. Δεν έδωσα υποσχέσεις, αλλα τους υποσχέθηκα ενα δοκιμαστικό ταξίδι. Μια μέρα πριν την αναχώρηση, η Φύση επισκέφτηκε το παρθένο τοπίο. Το φονικό tornedo άγγιξε την πόλη του Joplin για λίγα μονον λεπτά, έκανε μια "συρτή", και ισοπέδωσε το ενα τρίτο της πόλης.

Στο αεροδρόμιο, ο αντιπρόσωπος της εταιρίας ήταν ευγενικός και ψύχραιμος. "Ευχαριστώ που ήρθατε", μου είπε με χαμηλωμένη φωνή, συναισθανόμενος πως η καταστροφή της πολιτείας του έκανε τώρα τον γύρο του κόσμου. "Υποθέτω πως η προσφορά μας έχει τώρα σημαντικά επηρεαστεί απο την καταστροφή", είπε ψαρεύοντας μια αντίδραση. "Αντιθέτως", του απάντησα ειλικρινά, έχοντας ήδη προετοιμάσει την απάντηση. "Η καταστροφή δυνάμωσε το ενδιαφέρον μου για την περιοχή."

Το αεροπλάνο έκανε δύο ώρες βόλτα πάνω απο τον προορισμό του πριν τελικά προσεγγίσει τον αεροδιάδρομο. Ο ουρανός βαρύς. Κάποιες εστίες ήταν ακόμα ενεργές στη περιοχή. Μετά εναν δυνατό καφέ και τις αρχικές χαιρετούρες, η ομάδα μου πρόσφερε ό,τι είχαμε συμφωνήσει. Μόνον το χαρτί του εκτυπωτή έλλειπε, το εμπόριο είχε κάπως καθυστερήσει και έλειπαν μερικά είδη γραφείου. Την έλλειψη ζάχαρης δεν την κατάλαβα γιατί έπινα τον καφέ μου σκέτο. Υπογράψαμε κατόπιν ενα προσωρινό συμβόλαιο εργασίας.

Τίποτα δεν είναι αληθινό αν δεν το δείς απο κοντά, αν δεν το αγγίξεις. Κι ο ανθρώπινος πόνος παραμένει πόνος του άλλου αν δεν γίνει και αυτός δικός σου μέσα απο την απτή προσωπική εμπειρία. Με αληθινά σημεία αναφοράς, εικόνες, μυρωδιές κι αληθινούς ανθρώπους. Κανένα μέρος του κόσμου δεν είναι αληθινό αν δεν το περπατήσεις, καμμία έννοια δεν είναι αληθινή αν δεν την προσωποποιήσεις. Αληθινά γκρεμισμένα σπίτια, ουρές για φάρμακα και φαγητό. Και παιδιά χωρίς σπίτι. Η αληθινή ανάγκη έχει αληθινούς ανθρώπους που πρέπει να τους δείς απο κοντά. "Ξέρετε", πρόσθεσε διστακτικά ο αντιπρόσωπος, "Μετά τη λήξη του συμβολαίου, η προσφορά μας παραμένει ακομα ανοικτή."

Saint Louis, Missouri. Πρώτη μου φορά στην περιοχή. Ενα ακόμα ταξίδι μέσα στα τόσα άλλα. Μόνον οι βλάχοι της "βαθιάς Αμερικής" σε περιμένουν στο αεροδρόμιο, σε κερνάνε μπύρα και τσιγάρα. Παντού αλλού αυτά απαγορεύονται. Και όπως παντού, αναπάντεχα, πήρα και απο εδώ κάτι να θυμάμαι. Μια ακόμα ανθρώπινη αλλα αληθινή αγωνία.

Εμεινα τρείς μέρες. Για τις επόμενες μερικές εβδομαδες θα εργάζομαι απο το σπίτι μου. Θα τους ακούω, θα μιλάμε τηλεφωνικά, θα επικοινωνούμε ηλεκτρονικά. Θα τους επισκεφτώ άλλες δυό φορές. Στον δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουνα πραγματικά την πρόταση. Τους κήπους της απέραντης Αμερικής, τα άλογα, το τοπίο με τους καπνούς. Η σκοτεινή πόλη μου άρεσε. Είμαι και εγώ ενας μοναχικός ταξιδιώτης. Απ' αυτά τα σουλάτσα του κόσμου έμαθα τελικα πολλά. Ισως περισσότερα απ' όσα θα ήθελα. Εφυγα ομολογώ συγκινημένος...

Deadly tornadoes strike again

Severe weather continues in central US

Friday, May 20, 2011

To τελευταίο οχυρό

Ό μοναδικός κρίκος που συγκρατεί ακόμα το διεφθαρμένο κλεπτοκρατικό μας σύστημα είναι το πατροπαράδοτο "βόλεμα των ημετέρων", με τους στρατούς των δημοσίων υπαλλήλων να φιγουράρουν σαν προσωποποιημένες καρικατούρες ενός συστήματος πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες εκατομμυρίων ελλήνων, μιας ολόκληρης κοινωνίας που σχεδιάστηκε ιδεολογικά και πρακτικά να είναι υποτελής στους πολιτικούς που πουλούσαν την εργασία απο τα πολιτικά γραφεία.

Αυτός ήταν ο μόνος σκοπός της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας τα τελευταία 30 χρόνια. Ούτε η οργάνωση, ούτε η διοίκηση, ούτε η ανάπτυξη αυτού του τόπου, αλλα η αισχρή πελατειακή σχέση. Εσύ με ψηφίζεις και εγώ σε βολεύω σε μια δουλειά. Εσύ συνεχίζεις να με ψηφίζεις και εγώ σε προστατεύω με τους Φωτόπουλους.

Μόλις ο Γιώργος ανακοίνωσε 150 χιλιάδες απολύσεις μέχρι το 2015, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άρχισαν να έχουν σπασμούς. Η ΝΔ τρομοκρατήθηκε, δήλωσε αμέσως κατά των απολύσεων και για να κρατήσει το μαντρί εφηύρε το νέο δόγμα (δεν θυμάμαι τον ακριβή του όρο), οπου όλοι οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι θα κάθονται αραχτοί στο σπίτι τους, θα πληρώνονται απο τους φόρους του μαλάκα που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, και θα έχει μονιμότητα αραχτού μέχρι να "μεταταχθεί". Αλλά και οι Πασόκοι τρομοκρατήθηκαν γιατί το πράσινο μαντρί είναι μεγαλύτερο και πιο βαθύ. Οχι, είπαν, δεν εννοούσε απολύσεις ο ποιητής Γιώργος. Μετατάξεις εννοούσε μέσω...ΑΣΕΠ. Ούτε του ζήτησε κάτι τέτοιο η Τρόικα. Προς θεού. Μόνοι τους σκεφτήκανε οι πασόκοι να μειώσουν το Κράτος. Γιατί αγαπάνε την Ελλάδα. Και κανένας βέβαια δεν θα απολυθεί αληθινά. Ναί, θα φύγουν 150 χιλιάδες. Αλλά μέ εθελοντισμό, συνταξιοδοτήσεις και εθελούσιες.

Το μόνιμο δημοσιουπαλληλίκι είναι το τελευταίο οχυρο του σαθρού ελληνικού συστήματος. Ολη η Ελλάδα είναι οργανωμένη γύρω απο κάποιο δίκτυο προσωπικών σχέσεων και πελατειακής πολιτικής εξάρτησης. Αν αλωθεί αυτό, η Ελλάδα θα καταρρεύσει. Η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και οι μαζικές απολύσεις είναι κατα τη γνώμη μου το σημείο πέραν οποίου η Ελλάδα θα βιώσει μια αληθινή Επανάσταση. Η κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας ο πολιτικός κόσμος αυτοκαταργείται, διαλύεται και σαπίζει. Είναι μια επανάσταση που θα είναι βίαιη (όπως όλες οι επαναστάσεις), και θα αλλάξει (ή θα καταστρέψει την Ελλάδα). Μια επανάσταση που ζητάει μεγάλο μέρος του λαού μας (33%).

Η χώρα μας βίωσε πολλές επαναστάσεις, δύο απο τις οποίες είναι ακόμα νωπές στο συλλογικό μας υποσυνείδητό. Την απριλιανή Χούντα, και το μαρξιστικό αντάρτικο του ΚΚΕ που κατέληξε στον εμφύλιο. Τούτη όμως η Επανάσταση θα οφείλεται σε ενα εξωθεσμικό σόκ. Την ωμή απαίτηση της Τρόικας για βίαιη μείωση του δημόσιου τομέα, και τη σφαγή των δημοσίων υπαλλήλων. Η Τρόικα γνωρίζει πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι "πελάτες" της πολιτικής και πως το κεντρικό πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά της προσωπικής και πελατειακής σχέσης. Επιτέλους το κατάλαβαν. Γι αυτο ζήτησαν "συναίνεση". Για να τρομοκρατήσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και να διαλύσουν εξωθεσμικά ενα διεφθαρμένο σύστημα. Μέχρι στιγμής ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιστέκονται. Ο καθένας να σώσει το μαντρί του. Το τελευταίο οχυρό βρίσκεται υπο πολιορκία. Οπλο του τα μισόλογα και οι υπεκφυγές. Μόλις το τελευταίο οχυρό αλωθεί, η Ελλάδα θα αλλάξει. Με μαχαίρι και τσεκούρι. Ετοιμαστείτε.


* Η κάρτα του πόστ απο την εκπομπή του Σκαί, Ενας Χρόνος Μετά

Thursday, May 19, 2011

Χαρά και Εργασία

Τέρμα η Επανίδρυση. Τώρα Τροικανή Επανεκίνηση με δημιουργικό σόκ. Τέρμα και οι πολύωροι καφέδες, τα αντιπαραγωγικά χαβαλεδιάσματα, οι διακοπές, τα ρηγανάτα σπληνάντερα, το λάγνο ερωτικό καμάκι των νοτίων που κυνηγάει γερμανικό κρέας. Τέρμα και τα ακατανόητα ζειμπέκικα της ανατολής. Μόνον εμβατήρια. Και προτεσταντική ηθική. Σύνταξη λίγες μέρες πριν το τελικό οριζόντιο τάβλιασμα και την ένδοξη κατάβαση στα κυπαρίσσια.

Χαρά λοιπόν και εργασία, και αφήστε και μερικά αδιάβαστα βιβλία για τα γεράματα. Διότι μόνον τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη να διαβάσεις, πάει ενας χρόνος στο νερό. Και όταν τελειώσεις, πλακώνεσαι σε Ηρόδοτο, Πολύβιο και Ξενοφώντα και με μια λιτή ντοματοσαλάτα βγήκε η δεκαετία άνετα. Μετά πλακώνεσαι στα θεατρικά. Τελείωσες την Ιφιγένεια εν Αυλίδι; Κανένα πρόβλημα. Τσάκο την εν Ταύροις. Και πάει λέγοντας. Xώρια αμα μπλέξεις με Αριστοτέλη και τέτοια ζόρικα διαβάσματα. Αποκλείεται να τα προλάβεις όλα. Περνάς όμως δημιουργικά και πνευματικά, φτηνά, ηθικά και παραγωγικά. Χαρά και Εργασία ubber alles.

Ζούμε ενα τέλος εποχής. Ο,τι και να ξημερώνει έχουμε πολλά για να πιαστούμε. Μουσική, λογοτεχνία, φίλους, ήλιο, θάλασσα. Και χιούμορ. Ευχαριστώ τον φίλο Μηθυμναίο για τις γελοιογραφίες. Νάστε καλά.

Tuesday, May 17, 2011

Και τα κουκιά μπαγλάμ

Και τώρα, μετά την παρέμβαση, έρχεται και το στρατιωτικό ντού που μελετάγαμε. Οι ευρωπαίοι έδιωξαν τον Παπακωνσταντίνου απο το Εurogroup, κάνοντας κουρέλι το "μεσοπρόθεσμο" με τα μέτρα που παρουσίασε. Οι προειδοποιήσεις αποτελούν πλέον παρελθόν.

Η Τρόικα θα ξηλώσει την Ελλάδα, θα διαλύσει τα πάντα. Το σάπιο πελατειακό της σύστημα, τα διαπλεκόμενα πολιτικά της κομματα, την ελληνική λαική κλεπτοκρατία. Οι πάντες τελούν υπο πανικό. Το ΠΑΣΟΚ είναι σε κώμα και έχει κάνει στάση εργασιών, η ΝΔ τρέμει μήπως αναλάβει την εξουσία. Και η Τρόικα απαιτεί τώρα πολιτική συναίνεση, εγγυήσεις για κάθε δάνειο, αποκρατικοποιήσεις πάνω απο 50 δις μέσω ειδικής ομάδας εμπειρογνωμόνων, μαζικό ξήλωμα του δημοσίου, σφαγές δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση των μετατάξεων, και νέο Μνημόνιο.

Μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα πρέπει να τους πούμε τί θέλουμε και τι σκοπεύουμε να κάνουμε, και εκείνοι θα αποφασίσουνε τι μπορούν να κάνουν. Η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας είναι ανύπαρκτη. Η Ελλάδα είναι πλέον το ανάλογο μιας προβληματικής εταιρίας που εξαγοράζεται και εξυγιάνεται. Ο Σαμαράς τα μασάει πολιτικά για να βρεί διέξοδο να υπογράψει το νέο Μνημόνιο. Πολλοί μιλούν για εκλογές. Αλλοι για την αφορμή ενός νέου εμφυλίου. Μου είναι αδιάφορο. Είτε εκλογές είτε εμφύλιος, είναι και τα δύο καθαρτικά. Η Ελλάδα θα εφαρμόσει ό,τι λένε οι ξένοι. Αλλα θα πρέπει πρώτα να διαλυθεί εντελώς για να μπορέσει να αναγεννηθεί. Είναι ώρα εθνικής επιστράτευσης. Η λαίλαπα θα σαρώσει ταμπού μιας 30ετίας.

Ο κύβος ερρίφθη.

------------------------------------
Στον αντιμνημονιακό και αντιευρωπαικό παροξυσμό που επικρατεί στη χώρα μας, καθώς και στο συναισθηματικό επιχείρημα πως η Ελλάδα βρίσκεται "υπο ξένη κατοχή", θα αντιτάξω την προσωπική μου αντίληψη που συμφωνεί με τον συμπαθή κατα μένα κ. Φλωρίδη, πως απεναντίας, η Ελλάδα τελεί υπο "εσωτερική κατοχή παρασίτων, συντεχνιών και ανικάνων". Αν αποτινάξουμε αυτούς και επανιδρύσουμε το πολιτικό μας σύστημα μακριά απο κρατικοκεντρικες και λαικίστικες πολιτικές, θα βρούμε λύσεις σε όλα τα υπόλοιπα.

Saturday, May 14, 2011

Τοπίο συντριβής

Η υπο πλήρη διάλυση χώρα έδωσε ακόμα μια τραγική παράσταση. Το μικρό και απειροελάχιστο παραγωγικό της αίμα χύθηκε ξανά στα πεζοδρόμια σε άσκοπα συλλαλητήρια και απεργίες. Κατανάλωση ψυχής. Δικαίως απορεί κανείς γιατί επανήλθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις δουλειές τους. Οι πιο πολλοί είχαν ήδη φύγει απο την Μεγάλη Τρίτη και επέστρεψαν μετά την Πρωτομαγιά. Επέστρεψαν μόνον και μόνον για να απεργήσουν.

Πάνω που σκότωναν τον φουκαρά Ηπείρου και Γ' Σεπτεμβρίου, πάνω που σφάζανε τον Μπαγκλαντεσιανό για αντίποινα, και εκεί που οι μπάτσοι ξεσάλωναν λίγο παραπάνω στους διαδηλωτές, ο Παπουτσής την έκανε Βρυξέλλες, ο Γιώργος Οσλο, οι υπουργοί στις βίλες τους, τα κανάλια ανακάλυψαν πόσο "ενδιαφέρον" είναι πράγματι ο Αντωνάκης με το "Λεφτά υπάρχουν ΙΙ", και οι έλληνες αμολύθηκαν για να σφαχτούν στο δρόμο. Οι μόνοι που δούλεψαν τις τελευταίες μέρες ήταν κάτι τύποι που ήρθαν απο το εξωτερικό. Οι περίφημοι "υπαλληλίσκοι".

Ουδείς φίλοι μου εκτός Ελλάδος ενδιαφέρεται αν οι Χρυσαυγίτες βάραγαν τον πακιστανό φουκαρά ψέλνοντας "Χριστός Ανέστη", αν οι αναρχικοί ύψωσαν την αναρχική σημαία στα Προπύλαια, αν οι αστυνομικοί βάραγαν τον διαδηλωτή με τους πυροσβεστήρες, αν ο Παπουτσής θα τους επανιδρύσει, και αν οι αντιεξουσιαστές κατέφεραν θανάσιμο πλήγμα κατά της πλουτοκρατίας και του καπιταλισμού καίγοντας σχεδόν ζωντανούς τρείς ακόμα βιοπαλαιστές στα Εξάρχεια.

Είναι πασιφανές πως γίνεται πλέον ερήμην μας η ύστατη προσπάθεια να μας σώσουν με κάποιο νέο Μνημόνιο, και πως πολύ σύντομα θα μας αναδιαρθρώσουν, επιμηκύνουν, χρεωκοπήσουν ή εν ανάγκη θα μας εγκαταλείψουν στη θλιβερή μας μοίρα. Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωση η ελληνικη κλεπτοκρατία να κάνει διαρθρωτικές αλλαγές και να δημιουργήσει ανάπτυξη. Δεν υπάρχουν κάν συνομιλητές με τους οποίους η Τρόικα θα μπορούσε να μιλήσει. Η ηγεσία απουσιάζει και ο λαός απεργεί και σκοτώνεται στους δρόμους.

Ενα θλιβερό τοπίο συντριβής.

Wednesday, May 11, 2011

Κάγκελα παντού



--**Το βίντεο περιέχει μερικές μακάβριες σκηνές**--

Πρίν χρόνια, η ζωή μέ έφερε να είμαι κάτοικος Βενεζουέλας, ζώντας στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Καράκας, μερικά τετράγωνα απο το σπίτι του Σιμόν Μπολιβάρ. Ενα βράδι, οι φρουροί που φρουρούσαν το πάρκινγκ της εκεί πολυκατοικίας, σκότωσαν δύο παιδιά που επιχείρησαν να κλέψουν ενα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Είχα κατεβεί θυμάμαι στον τόπο του εκγλήματος καθώς η αστυνομία έβαζε σε σακούλες τα διάτρητα σώματα των δύο νέων. Εκεί έμαθα πως οι φρουροί του πάρκινγκ πληρωνόνταν απο τα κοινόχρηστα! Δεν ήξερα επίσης πως οπλοφορούσαν.

Είχα μείνει έκθαμβος με την αντιμετώπιση του εγκλήματος απο τους ανθρώπους της πολυκατοικίας, τα αυτοκίνητα των οποίων ήταν παρκαρισμένα στο ίδιο πάρκινγκ μαζί με το δικό μου. Οχι, δεν θα ήθελα να πεθάνει κάποιος που θα μου έκλεβε το αυτοκίνητο. Δεν αισθανόμουν άνετα να ξέρω πως πλήρωνα φρουρούς που ήταν οπλισμένοι μέχρι τα δοντια και αποφασισμένοι να σκοτώσουν για να μου σώσουν το μεταχειρισμένο μου σαραβαλάκι. Αισθάνθηκα τότε πολύ άσχημα.

H κοινωνική μου τάξη, οι άνθρωποι με τους οποίους ζούσα και μοίραζα τη ζωή μου, μου επέβαλαν μερικές πρωτόγνωρες για μένα συνθήκες. Εν αρχή, τά κάγκελα. Κάγκελα στις πόρτες, κάγκελα σε κάθε παράθυρο, κάγκελα στο πάρκινγκ. Κάγκελα παντού. Οι ευχάριστοι άνθρωποι τους οποίους αγαπούσα, άρχισαν να ασκούν πάνω μου μια αόρατη αλλα αδιάκοπη ιδεολογική προπαγάνδα ενός ιδιότυπου ρατσισμού, μιας αλλόκοτης και πολύ βαθιάς κοινωνικής διαίρεσης. Επρεπε να προστατευτώ. Η ρητορική τους δεν ήταν πιεστική, αλλα βαθιά συναισθηματική. Χωρίς πιέσεις, κάθε τους προτροπή συνοδευόνταν απο παραδείγματα μέσα απο την ίδια τη ζωή. Οι "απέναντι" είχαν αυξηθεί επικίνδυνα. Μέσα σε λίγους μήνες ένοιωσα πως είχα κάπως εξοικοιωθεί με την ιδέα της βίας και του μίσους των κοινωνικών τάξεων. Αισθάνθηκα τότε ακόμα πιο άσχημα.

Εφυγα πριν αναλάβει ο Τσάβες. Οι "απέναντι" έγιναν κυβέρνηση. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά θετικά, αλλά το γεγονός είναι πως η χώρα πέρασε απο μια ολιγαρχική και αριστοκρατούμενη κοινωνία, σε ενα είδος λαικής εξουσίας όπου εκατομμύρια αμόρφωτοι άνθρωποι απέκτησαν ξαφνικά εξουσία και έγιναν ενα είδος κοινωνικής υπερδύναμης. Η Βενεζουέλα δεν άλλαξε όμως, και παρότι φαινομενικά πήγε πρός το καλύτερο, ποτέ της δεν ξεπέταξε απο πάνω της εκείνο το ιδιότυπο ανθρωπολογικό μίσος που θυμάμαι, και τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά της προβλήματα.

Εμείς και "οι απέναντι". Το έγκλημα τερατοποιήθηκε, ξεχύθηκε στις γειτονιές, εθνικοποιήθηκε. Και όλα γύρω του προσαρμόστηκαν στις διαστάσεις και δυναμικές της βίας. Πολλοί φίλοι έφυγαν για άλλα μέρη. Η περιοχή είχε πλέον λεηλατηθεί, τα αυτοκίνητα είχαν κλαπεί όλα. Και οι κλέφτες είχαν σκοτώσει και τους φρουρούς του πάρκινγκ.

Το σκηνικό που περιγράφω αισθάνομαι να μεταφέρεται τώρα σιγά σιγά στην Ελλάδα της πλατείας Βικτωρίας. Απο το Αθηναικό κέντρο θα ξεχυθεί στην επαρχία, θα κατακλύσει όλη την Ελλάδα. Αν δεν κάνουμε κάτι σε επίπεδο πολιτείας, πόλης, και κυρίως γειτονιάς, θα αφανιστούμε πολιτιστικά και πρακτικά. Οι "απέναντι" μας είναι εντελώς άγνωστοι. Πολιτιστικά δεν είναι κάν έλληνες, δεν μοιραζόμαστε τίποτα. Αν οι έλληνες σκοτώσουν κάποιους λαθρομετανάστες για να προστατευθούν, συναισθηματικά θα αισθανθούμε όλοι μας άσχημα. Είναι φυσικό.

Και για να μην αισθανθούμε άσχημα, σιγά σιγά θα χτίσουμε κάγκελα παντού, και σταδιακά θα βάλουμε την προστασία μας στα κοινόχρηστα. Για λίγο, ίσως να αισθανθούμε καλύτερα. Μέχρι που οι "απέναντι" μας υπερφαλαγγίσουν. Και τότε θά μας λυπηθεί και ο Θεός ο ίδιος...

---------------------------------------------
Μόνον πέρσι, οι θάνατοι στη Βενεζουέλα ξεπέρασαν τις 16 χιλιάδες. Τα περισσότερα εγκλήματα οφείλονται σε μικροκλοπές και ασήμαντα μικροπεριστατικά. Περισσότερο ρόλο στη βία παίζει το στοιχείο του μίσους μεταξύ των ομάδων. Αυτό χτίστηκε σιγά σιγά με τα χρόνια.

Sunday, May 8, 2011

Εύγε Παναιτωλικάρα!!



Θα παραβώ σήμερα μια αρχή που έθεσα για τον εαυτό μου όταν άρχισα να γράφω σ' αυτό το μπλόγκ. Να αφήσω τη γενέθλια γή εκτός ιντερνετικού σχολιασμού. Μέρος μιας μεγαλύτερης πατρίδας, με τα δικά της τραγικά και σημαδιακά προβλήματα, η γενέτειρα ήταν και παραμένει για μένα ενα συναισθηματικό σημείο αναφοράς, τον σχολιασμό της οποίας προτιμώ να την αφήσω στους φίλους της πατρίδας. Αλλά σήμερα, δικαιούνται και οι συντοπίτες μου μια μεγάλη χαρά, μια στιγμή ανάτασης και δικαίωσης, ενα διάλειμμα απο την απαισιόδοξη και θλιβερή επικαιρότητα. Που μοιράζομαι μαζί τους. Η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης, η Παναιτωλικάρα μας, ανεβαίνει πλέον και επίσημα στην Α' Εθνική!

Ο φίλος Κώστας Σαμψών, μέγας κομπιουτεράς της γενέτειρας, έμπειρος αεραθλητής (υπερελαφριά αεροπορία και αλεξιπτωτισμός πλαγιάς), και συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής, ενας άξιος και σοβαρός άνθρωπος που με τιμάει με τη φιλία του, μαζί με άλλα παιδιά της πόλης, έφτιαξε το χαρούμενο βίντεο και τον ύμνο για την ομάδα που παραθέτω στο πόστ. Στη γενική ατμόσφαιρα της μεθυσμένης απο χαρά πόλης, όλοι οι ντόπιοι πρόσφεραν κάτι. Οι φίλαθλοι μια χαρούμενη και πολιτισμένη ατμόσφαιρα. Οι κοπέλες χορεύτριες ενα τόνο φιέστας. Οι παίχτες έβαλαν τα γκόλ. Και ο Κώστας τη μουσική.

O Παναιτωλικός είναι ενας παλιός σύλλογος της πόλης, που για πολλά χρόνια είχε κάποια σταθερή παρουσία στη Β' Εθνική. Πρίν 30 περίπου χρόνια, ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α' ΕΘνική, και κατόπιν υποβιβάστηκε. Ειναι μια σημαδιακή νεανική ανάμνηση που την έζησα απο τις αλάνες τις γειτονιάς μου, πηδώντας (όπως όριζε και η ηλικία μου) διάφορες μάντρες για να δώ τους δωρεάν αγώνες. Είχαν γίνει τότε πολλές φασαρίες στην πόλη μας, και σε εναν συγκεκριμένο αγώνα (με τον ΠΑΟΚ) νομίζω, ενας διαιτητής μας πούλησε ακυρώνοντας το ενα γκόλ μετά το άλλο, και δίνοντας τελικά τον αγώνα στον ΠΑΟΚ με πέναλτυ λίγο πρίν τη λήξη του αγώνα. Δεν θυμάμαι τη βαθμολογική σημασία εκείνου του αγώνα, θυμάμαι όμως τους φιλάθλους να σπάνε τα κυκλιδώματα, και να ορμούν στον διαιτητή.

Ο δυστυχής διαιτητής (Ράμμος ήταν το όνομά του), ήταν ενας τύπος που όπως αποκαλύφτηκε αργότερα ήταν πνιγμένος στη λοβιτούρα. Είχε πουλήσει καί άλλους αγώνες, και ήταν επίσης και συνδικαλιστής κάποιου εργατικού συνδικάτου στην Πάτρα. Απο τον αγώνα εκείνον με τον Παναιτωλικό έφυγε περιέργως ζωντανός, αλλά όπως φημολογήθηκε, με ενα αυτί λιγότερο. Είχαν πέσει τόσοι πολλοί πάνω του να τον βαρέσουν, που μόνον ο αποκάτω μπορούσε να κάνει κάτι. Και του ξεκόλλησε το αυτί με τα δόντια!

Τον διαπλεκόμενο συνδικαλισταρά διαιτητή και εργατοπατέρα ανέλαβαν κατόπιν οι Πατρινοί εργάτες (τους οποίους εκπροσωπούσε),οι οποίοι τον μαγνητοφώνησαν να πουλάει απεργοσπαστιλίκι σε υπόγειες συνομιλίες με τη διοίκηση πάνω σε εργασιακά θέματα, και αφού έβαλαν την κασέτα να παίζει στον αέρα, έκαναν γιουρούσι για να τον τελειώσουν. Ο τιτανοτεράστιος εργατοπατέρας γλύτωσε για δεύτερη φορά απο σίγουρο θάνατο, και νομίζω έκτοτε παραιτήθηκε. Στάθηκε τυχερό το παλληκάρι.

Ο Πανατωλικός στη συνέχεια υποβιβάστηκε και παρέμεινε για χρόνια σε μια παρακμιακή πορεία, βαθιά στην Γ' Εθνική. Το γήπεδό του ήταν μια ξερή αλάνα, έτσι την θυμάμαι απο παιδί, ενα κλασσικό επαρχιακό γήπεδο. Μακριά απο την ποδοσφαιρική δόξα της Αθήνας. Η γειτονική μας κραταιά Παναχαϊκή (της Πάτρας), κατέληξε ακόμα χειρότερα.

Μέχρι που πριν λίγα χρόνια, η ομάδα αγοράστηκε απο κάποιον ομογενή μας απο τη Σουηδία, οι οποίος αναβάθμισε γήπεδο και ελπίδες με σκληρή δουλειά και προσωπικό ρίσκο. Η ξερή αλάνα έγινε ενα υπερσύγχρονο στάδιο με νέες κερκίδες, υποστυλώσεις, αποδυτήρια και χλοοτάπητα. Οι πλατεία γύρω απο το στάδιο αναβαθμίστηκε και εκείνη αισθητικά, άνοιξαν μαγαζιά που πουλούσαν φανέλες και άλλα δώρα για την ομάδα, οργανώθηκαν εισιτήρια διαρκείας, ομάδες φιλάθλων, επιλέχθησαν προπονητές και παίχτες.

Η νέα διοίκηση της ομάδας κατανόησε πως το ποδόσφαιρο είναι συνάμα ψυχαγωγία αλλά και επιχείρηση, και πως η ομάδα έπρεπε να διοικηθεί σωστά, εμφυσώντας μια αγάπη στους ντόπιους φίλαθλους, αλλά προσφέροντας και κάτι το καλό στην τοπική κοινωνία. Ακολούθησε έτσι το χτίσιμο μιας άλλης υπέροχης αθλητικής εγκατάστασης, με πισίνες και στάδια, αλλά και χώρους μουσικών συναυλιών τα έσοδα των οποίων πήγαιναν στην ομάδα (το Emileon Sports Center). Ο κόσμος της γενέτειρας ανταποκρίθηκε αυθόρμητα στην ποιοτική αναβάθμιση της ομάδας και στην τίμια και καθαρή διοίκηση. Και έτσι ξεκίνησε ξανά η ανοδική πορεία. Και έτσι σήμερα, μετά απο 30 χρόνια, ο Παναιτωλικός επανέρχεται στην Α' Εθνική. Οταν μιά διοίκηση είναι σωστή και τίμια, ο κόσμος υποστηρίζει με ενθουσιασμό.

Πολύ θα ήθeλα να συγχαρώ την διοίκηση του Παναιτωλικού, και ειδικά τον κ. Κωστούλα (αν δεν κάνω λάθος το όνομά του), που μέσα στο αχανές και θολό τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου ξεχώρισε με το ήθος του και αναβάθμισε ποιοτικά την γενέτειρα. Είναι ενα παράδειγμα προς μίμηση. Και να συγχαρώ και όλους τους παίχτες που έφεραν τη νίκη, τους συντοπίτες μου για την υποστήριξη της ομάδας, τον φίλο Κώστα για την μουσική συνεισφορά του. Τη γενέτειρα την αγαπώ και την υποστηρίζω. Και σήμερα συμμετέχω στη χαρά της.

Θα είναι για όλους μας ενα μεγαλο τέστ. Οι χουλιγκανισμοί έχουν κρατηθεί μακριά απο τη γενέτειρα, αλλά το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα νοσεί σε όλα τα επίπεδα, και τώρα η Παναιτωλικάρα μας θα αντιμετωπίσει τα Αθηναϊκά θηρία με τους παλαβωμένους φιλάθλους και τους ημίτρελους χούλιγκανς. Εύχομαι καλή πορεία στην Α' ΕΘνική, και προσκαλώ την αστυνομία και τον λαό του Αγρινίου να προστατεύσει το ποδόσφαιρο, την ομάδα μας και την ίδια μας την πόλη απο τους βάρβαρους που πιθανώς να μας επισκεφτούν. Για να μείνει η χάρα μαζί μας για πολύ καιρό, και να παραμείνει το ποδόσφαιρο η ωραία ανάμνηση της νιότης.

Saturday, May 7, 2011

Ευρωπαική επέμβαση

Ηρθε η ώρα της ευρωπαϊκής επέμβασης. Η μυστική συνάντηση του Λουξεμβούργου δεν είναι απαραίτητα κακή για την Ελλάδα, και ισοδυναμεί ίσως ιστορικά με την συνάντηση του Λονδίνου που είχαν οι ευρωπαικές δυνάμεις πριν τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Οι ευρωπαίοι καλούνται να αποφασίσουν για το ελληνικό πρόβλημα.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την αντζέντα της συνάντησης. Ηταν συνάντηση τύπου brainstorming, με σκοπό να καθοριστεί ενα σχέδιο δράσης για το μέλλον. Είναι μέρος της "σεναριολογίας" που όλοι οι ενδιαφερόμενοι έχουν υποχρέωση να εκτιμήσουν, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η μυστική συνάντηση είχε και έχει μια λογική. Προσεκλήθησαν οι αντιπρόσωποι των πιστωτών, οι κύριες δυνάμεις που αποφασίζουν το μέλλον της Ευρώπης, και οι προβληματικοί ενδιαφερόμενοι. Υπάρχει η ευρωζώνη, υπάρχουν τα χρέη, υπάρχει η αγορά, υπάρχουν οι κερδοσκόποι, υπάρχουν και τα νούμερα.

Η Ελλάδα υπέγραψε μία σύμβαση που την έσωσε μέν προσωρινά απο την χρεωκοπία (το Μνημόνιο), αλλα της επέβαλε ενα πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών που εκπροσωπούν παθογένειες 30 χρόνων, και που πρέπει να διορθωθούν αμέσως. Η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει τα 110 δις μέσα σε 3 χρόνια απο την ώρα που τα πήρε, να επανιδρύσει όλες τις παθογένειές της σε 3 χρόνια, να πληρώσει 60-80 δις κάθε χρόνο σε ώριμα ομόλογα, κα να επιστρέψει στην ελεύθερη αγορά δανεισμού το 2013. Τίποτα απο όλα αυτά δεν είναι εφικτά. Ακόμα και οι πιο ευφάνταστοι (ή ηλίθιοι) οικονομολόγοι το καταννοούν.

Η Ελλάδα πρέπει να προστατευτεί απο τις αγορές για μια τουλάχιστον δεκαετία, και το συνολικό της χρέος να τραβηχτεί σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι εφικτές σε 10 χρόνια, αλλά όχι σε 3. Και αυτά θα γίνουν μόνον αν η Τρόϊκα ασκήσει πίεση. Με το ζόρι. Αλλιώς η Ελλάδα δεν αλλάζει.

Να τελειώνει λοιπόν το καλαμπούρι της εθνικής ανεξαρτησίας, της αντίστασης στο Μνημόνιο, της περίεργης αντιπολίτευσης που ζητάει ξεσηκωμό, να τελειώνουμε με το σοσιαλιστικό καλαμπούρι των συνδικάτων, των ιατρικών συμμοριών, και της λοιπής λαϊκής κλεπτοκρατίας που για 30 χρόνια μας πασάρεται για κοινωνικό σύστημα. Για να σωθεί η Ελλάδα χρειάζεται να μειωθεί το κράτος απο 30-60%. Ακόμα και αν μας χαριστεί όλο το χρέος, με τα σημερινά νούμερα παράγουμε πρωτογενή ελλείματα των 20 δις τον χρόνο. Ηρθε η ώρα να δωθεί μια λύση.

Ουσιαστικά, στη χώρα μας υπάρχουν δύο μόνον πραγματικές προτάσεις φιλοσοφικής σύλληψης και αντιμετώπισης της κρίσης (πέραν της διαμάχης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που είναι εντελώς φανταστική). Η μαρξιστική θεώρηση του ΚΚΕ που προτείνει έξοδο απο την Ευρώπη και το Ευρώ, και προτείνει στάση πληρωμών, κάτι που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε Κούβα, και η νεοφιλελεύθερη κατα πολλούς θεώρηση τύπου Γεννηματά που διατηρούν το ευρώ, τις αγορές και τις συμμαχίες, και προτείνουν ενα παρατεταμένο Μνημόνιο για την Ελλάδα, αναδιάρθρωση του συνολικού της χρέους, μείωση του Κράτους κατα μεγάλο ποσοστό, και ζητούν ευρωπαϊκή προστασία απο τις αγορές για πολλά χρόνια, μέσα στο οποίο διάστημα η Ελλάδα θα μπορούσε ρεαλιστικά να ανακάμψει, να διαχειριστεί το χρέος της, να κάνει κάποιες ρεαλιστικές διαθρωτικές αλλάγές και να εμπνευστεί ενα σχέδιο ανάπτυξης μέσα απο την ιδιωτική οικονομία. Προσωπικά τάσσομαι με τη δεύτερη.

Tuesday, May 3, 2011

Peace and Hope

Στριμώχτηκα ανάμεσα στο πλήθος βρίσκοντας μια βολική καρέκλα. Είχα έρθει εδώ απο το προσωπικό ενδιαφέρον που ασκούσαν πάντα πάνω μου θέματα πολιτικής, κυρίως σε διεθνή επίπεδο. Κάθε φορά που έφτανα σε τούτη την πόλη της πολιτικής, κυνηγούσα ομιλητές και διαλέξεις. Η όμορφη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, φορτωμένη με φωτισμένα μνημεία, αγάλματα και ελληνοπρεπή κτίρια, ήταν επίσης φορτωμένη και με μια τεράστια πνευματικότητα. Εβρισκες εδώ ό,τι ήθελες. Εξω απο το κτίριο του National Geographic, κοντά στο μέρος οπου η εταιρία μου είχε το γραφείο της, είχα δεί την πρόσκληση. Tariq Ali, The Duel (Η μονομαχία).

Γεννημένος στο Πακιστάν και μορφωμένος στη Δύση, ο Tariq Ali είναι μια απο τις λίγες προσωπικότητες του Πακιστάν που δεν εξαγοράστηκε απο την ντόπια ελίτ της χώρας του για να υπηρετήσει τη μυθοπλασία του νέου μουσουλμανικού κράτους που προήλθε απο τον θρησκευτικό χωρισμό του με την Ινδία. Θα μπορούσε να ήταν υπουργός, πρέσβης, ή ανώτερος αξιωματούχος έχοντας μια άνετη ζωή στην πακιστανική κλεπτοκρατία, ενα κράτος που απο έξω ίσως να μοιάζει θεσμικά όπως όλα τα άλλα, αλλα στην ουσία αποτελεί μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Καθε φορά που η επικαιρότητα έπεφτε πάνω του ήταν για κάτι καταστροφικό. Σακατεμένα κορμιά απο βόμβες στην αγορά, πλημμύρες, σεισμούς και πολιτικά πάθη. Αυτά ήξερα και εγώ. Αλλα εκείνη τη βραδιά έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.

"Το πρώτο μου βιβλίο για το Πακιστάν γράφτηκε το 1969", δήλωσε ο συγγραφέας, "και προεξοφλούσε τον διαμελισμό του νέου κράτους. Το βιβλίο απαγορεύτηκε αμέσως και διάφορα αντίτυπα κάηκαν τελετουργικά σε στρατιωτικές ακαδημίες και σχολεία. Ο διαμελισμός ήρθε μερικά χρόνια αργότερα. Δυτικό και ανατολικό Πακιστάν χώρισαν. Το ανατολικό κομμάτι απετέλεσε το Μπαγκλαντές. Το δυτικό κομμάτι που ξεκίνησε τότε με 45 εκατομμύρια, κοντεύει σήμερα τα 200."

"Μερικά χρόνια αργότερα έγραψα ενα ακόμα βιβλίο με τον τίτλο "Μπορεί το Πακιστάν να επιζήσει;". Το βιβλίο εκνεύρισε προσωπικά τον στρατηγό Ζία που κυβερνούσε τότε το Πακιστάν. Το απαγόρευσε βέβαια αμέσως. Αλλα το βιβλίο κυκλοφόρησε σε διάφορες πειρατικές εκδόσεις και διαβάστηκε απο πολλούς γραφειοκράτες της χώρας. Εκτοτε δεν απαγορεύουν πλέον βιβλία και αυτό είναι ευχάριστο. Αυξήθηκαν όμως οι πολιτικές δολοφονίες".

"Το παρόν βιβλίο (The Duel) εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στον πακιστανικό λαό και την πολιτικοοικονομική και στρατιωτική ελίτ που κυβερνάει τη χώρα. Είναι μια παρουσίαση του Πακιστάν στον έξω κόσμο. Πρόκειται στην ουσία για μια Μονομαχία μεταξύ λαού και ελίτ που δεν έχουν μεταξύ τους τίποτα το κοινό. Ολόκληρο το στρατιωτικό κατεστημένο του Πακιστάν, η δομή του, η στελέχωσή του, η εκπαίδευσή του, ήταν ιδεολογικό δημιούργημα της Αμερικής μέσα στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου. Για πολλά χρόνια ο στρατός θεωρούνταν ο μόνος μηχανισμός που δούλευε σωστά και θα μπορούσε να κρατήσει ενωμένο το Πακιστάν, υποστηρίχτηκε έτσι πολιτικά απο την Αμερική. Σήμερα όμως, αυτή η "ειδική σχέση" βρίσκεται σε κίνδυνο, η ιδεολογική της υπόθεση στα πρόθυρα αναθεώρησης. Κάτι που θα έχει τρομακτικές επιπτώσεις στην περιοχή".

Ακολούθησε μια όμορφη και περιεκτική ανακεφαλαίωση και ιστορική αναδρομή των βασικών γεγονότων που σημάδεψαν το Πακιστάν, απο τον χωρισμο του με την Ινδία, μέχρι την απόκτηση των ατομικών όπλων. Για το πώς δημιουργήθηκε το ISI (οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας), και οι εφιαλτικές πρακτικές που ακολουθεί. Για τους δικτάτορες που πλιατσικολόγησαν τα δημόσια ταμεία για οικογενειακό όφελος. Για την "ειδική σχέση" με την Αμερική.

"Παρότι η χώρα ήταν και παραμένει στην ουσία μια στρατιωτική οικογενειακή δικτατορία, πολλά πράγματα σταδιακά άλλαξαν. Επι δικτατορίας Ζία (τον οποίον αργότερα δολοφόνησαν), το πακιστανικό υπουργείο Παιδείας και Πληροφορίας, δόθηκε εσκεμμένα σε φανατικούς ισλαμιστές με φρικιαστικές επιπτώσεις για την κοινωνία", δήλωσε ο συγγραφέας. "Ο φανατικός φονταμενταλισμός εισχώρησε σταδιακά σε σχολεία, τα ΜΜΕ και τον ίδιο τον στρατό, δημιουργώντας το σκηνικό μιας επερχόμενης κόλασης."

"Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο όταν άκουσα πως η Αμερικη απείλησε να βομβαρδίσει το Πακιστάν στέλνοντάς το στη "νεολιθική εποχή", ανακοίνωσε στο πλήθος ο συγγραφέας, "και όταν διάβασα πως το 60% των παιδιών που γεννιούνται σήμερα στη χώρα ειναι εμφανώς "κοντύτερα" απο την προηγούμενη γενιά. Είναι οι επιπτώσεις της "Μονομαχίας" μεταξύ του απλού κόσμου και της διεφθαρμένης ελίτ που τον κυβερνάει".

Η διάλεξη τέλειωσε με εναν καταιγισμό ερωτήσεων. Για τα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα, τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν, τον πόλεμο της Δύσης στο Αφγανιστάν, τις φανατικές θρησκευτικές ομάδες των Ταλιμπάν. Στάθηκα κατόπιν στην ουρά για να αγοράσω το βιβλίο του κ. Ali. Η ομιλία εκείνη ήταν για μένα αποκαλυπτική. Το Πακιστάν θα μπορούσε να αποτελέσει το επίκεντρο ενός νέου τρομακτικού πολέμου. Είχε όλα τα συστατικά ενός επερχόμενου κατακλυσμού. Πυρηνικά όπλα, εναν στρατό διαβρωμένο απο διάφορα αντιμαχόμενα στοιχεία, φανατικούς μουλάδες, μια πολιτική κλεπτοκρατία, και μια "ειδική σχέση" που γινόνταν επικίνδυνη. Στάθηκα μπροστά στον κύριο Ali για να μου υπογράψει το βιβλίο του. "Peace and Hope", έγραψε εκείνος υπογράφοντας το εσωτερικό του. Μια ευχή. Ο,τι ακριβώς χρειαζόνταν το Πακιστάν για να έχει μέλλον. Ο,τι ευχόνταν και εκείνος για την πατρίδα του...

------------------------
Το Πακιστάν επανέρχεται σταδιακά στο επίκεντρο της επικαιρότητας, απο την οποία εσκεμμένα απουσίαζε για πολύ καιρό. Είναι για μένα η πιο επικίνδυνη περιοχή στον κόσμο. Κλείνοντας αυτό το πόστ, άκουσα στην τηλεόραση κάποιον αμερικανό αξιωματούχο να κάνει χιούμορ με τη δολοφονία Οσάμα. "Τουλάχιστον", είπε σαρκαστικά ο αξιωματούχος, "ο Οσάμα Μπίν Λάντιν είχε την ευπρέπεια να χτίσει ενα δικό του σπίτι δίπλα στην πακιστανική ακαδημία στρατού. Φανταστείτε να τον βρίσκαμε μέσα..."

Πληροφορούμαι πως ο κύριος Τariq Ali θα βρίσκεται τις προσεχείς ημέρες στην Ελλάδα. Οσοι μπορείτε δείτε τον. Είναι ενας ζόρικος τυπάκος, που έχει και κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις και για τη δική μας κρίση.

Sunday, May 1, 2011

City of Textiles

Τις προάλλες είδα την ταινία The Fighter. Είναι η ιστορία ενός νεαρού που απο κάποια μικρή, παρακμιακή και ασήμαντη πόλη της Αμερικής, το Lowell, βρέθηκε να γίνει διάσημος για το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσε να διαπρέψει για να γλυτώσει απο τη φτώχεια. Το Boxing. Είναι μια κοινωνική ταινία βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία. Δεν θα αναφέρω την υπόθεση, η ταινία παίζεται και στην Ελλάδα, είναι μια καλογυρισμένη ταινία και μπορείτε να τη βρείτε.

Στο σινεμά με έσυρε η γυναίκα μου και κάποιοι συγγενείς της. Και είδα την ταινία με κάποια ιδιαίτερη ματιά, καθώς ο αληθινός πρωταγωνιστής του φίλμ υπήρξε γνωστός της οικογένειας της γυναίκας μου, ενα παιδί της ίδιας γειτονιάς οπου μεγάλωσε και εκείνη με τα αδέλφια της, Ιρλανδοί της Αμερικής, λαϊκοί και αληθινοί άνθρωποι του μόχθου, σε μια πόλη που ήταν κάποτε βουτηγμένη στην Ιστορία, και κατόπιν πέθανε και εκείνη, όπως το Detroit κάποιου προηγουμένου πόστ. Η ταινία γυρίστηκε στη γειτονιά οπου μεγάλωσε η γυναίκα μου, η οποία φυσικά αναγνώρισε όλα τα μέρη, τα μαγαζιά και τα τοπία που είδε, καθώς και τους γνωστούς και οικείους χαρακτήρες που κοσμούν το κοινωνικό περιβάλλον της πόλης της. Ηταν μια όμορφη βραδιά.

Είχα καιρό να δώ ταινία σε μεγάλη οθόνη, και για ένα δίωρο αφέθηκα και εγώ στην έκσταση που προσφέρει ο σινεμάς, την απόδραση του μυαλού σε φτιαχτούς και φαντασιακούς κόσμους, συνδιάζοντας εικόνα, μουσική και πλοκή πολλών χρόνων μέσα στη βολική χρονική διάσταση του δίωρου, προσφέροντας τέρψη, προβληματισμό και υπερθέαμα. Για τη ζωή του πυγμάχου πρωταγωνιστή άκουσα κατόπιν πάμπολλες προσωπικές ιστορίες που δεν υπήρχαν στο σενάριο.

Πριν υποβαθμιστεί στα τάρταρα της Ιστορίας, την εποχή των ρούχων και υφαντών, απο το 1821 και για εκατό ακόμα χρόνια, η πόλη του Lowell ήταν το κέντρο της παγκόσμιας κλωστουφαντουργίας. Πάνω στο ποταμό Μerrimack, λίγα μίλια απο την αγγλική πόλη της Βοστώνης, άνοιξε το μεγαλύτερο εργοστάσιο κλωστουφαντουργίας στον κόσμο, με αργαλιούς που έφεραν απο τις Ινδίες οι εγγλέζοι. Για εναν αιώνα, η κλωστουφαντουργία του Lowell άφησε τα σημάδια της βαθιά στη νεογέννητη καπιταλιστική υπερδύναμη και στην τοπική κοινωνία.

Στους αργαλιούς του Lowell, τα περίφημα Lowell Mills, δούλευαν κυρίως γυναίκες 15-35 χρόνων (που θεωρούνταν πιο γρήγορες και αποδοτικές απο τους άντρες), σε εξοντωτικά ωράρια εργασίας που άγγιζαν τις 15 ώρες την ημέρα. Η ζωή και ή εργασία τους ήταν βασισμένη στην πρώτη θεωρία της Φάμπρικας, πρόγονος άλλων μεταγενέστερων θεωριών που αναπτύχθηκαν στην Αμερική, πριν φτάσουμε στο σημερινό Corporate σχήμα εργασίας που είναι εμπνευσμένο απο τον στρατό, με καθαρά στρατιωτική φιλοσοφία, δομή και λειτουργία.

Οι αργαλιοί λοιπόν, ήταν ενα οργανωτικό και παραγωγικό σχήμα που συνδύαζε ζωή και εργασία σε ενα, ενα πείραμα που έδινε έμφαση στην εργασιακή παραγωγή αλλά πρόσφερε και κάποια μόρφωση, ψυχαγωγία και άνεση στις απομονωμένες εργάτριες που επέλεγαν να ζήσουν μονιμα μέσα στο εργοστάσιο, δουλεύοντας εξοντωτικά ωράρια παραγωγής, με αντάλλαγμα εναν μισθό, φαγητό, εναν χώρο να κοιμηθούν, και λίγα σχολικά μαθήματα.

Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί σταδιακά ενα είδος καρριερίστα "εργάτη φάμπρικας", ο οποίος οικοιοθελώς θα επέλεγε αυτόν τον τρόπο ζωής, πάνω στην ψυχολογία του οποίου η βαριά καθημερινή ζωή δεν θα είχε τις τερατώδεις κοινωνικές και προσωπικές ψυχολογικές επιδράσεις της Βιομηχανικής εποχής. Ηταν ενα πείραμα που τελειοποιήθηκε αργότερα, στην Καλιφόρνια, σε σύγχρονη βέβαια παραλλαγή, απο εταιρίες όπως η Google με το σημερινό περίφημο Googleplex.

Και ενώ η παραγωγή ήταν εξοντωτική και επιβλεπόμενη, οι γυναίκες των αργαλιών απολάμβαναν τις χαρές κάποιας βιβλιοθήκης, μαθήματα μουσικής και τέχνης, φαγητό και στέγη, κάτι που την εποχή εκείνη ήταν ενα όνειρο για πολλούς που ζούσαν έξω απο τα εργοστασιακά τείχη, σε μια πόλη που ήταν σημαδεμένη απο την Ιρλανδική μετανάστευση, και τους παρείσακτους εκείνους της Ευρώπης που κυριολεκτικά διώχτηκαν απο τη γή όπου ζούσαν στην Φεουδαρχική Αγγλική αυτοκρατορία, και στάλθηκαν φορτωτική στη Βοστώνη και τη Νέα Υόρκη, 4 δολλάρια "το κόμμάτι". Η λύση του "Ιρλανδικού προβλήματος" (κατα τους Αγγλους), δημιούργησε στις όχθες της Νέας Αγγλίας τη βιομηχανική πόλη του Lowell. Κάποιες εργάτριες, τις ρούφηξαν οι αργαλιοί απο τα μαλλιά και τις άλεσαν κυριολεκτικά.

Ακολούθησαν οι εκτοπισμένοι γαλλόφωνοι του Κεμπέκ, που κατέβηκαν νοτιότερα για δουλειές που ο κρύος Καναδάς δεν μπορούσε να παράσχει. Γαλλικές εκκλησίες και σχολεία γαλλικών κοσμούν ακόμα την εργατική πόλη, που έγινε το εργατικό χωνευτήρι πολλών φυλών, όλοι τους πρόσφυγες και μετανάστες. Ακολούθησαν τα θύματα του μεγάλου πολέμου της Ευρώπης, κατέφθασαν έτσι και χιλιάδες Ελληνες. Εργάτες σε βυρσοδεψίες, τεχνίτες παπουτσιών που είχε ανάγκη η Αμερική, ράφτες, μπακάληδες και εστιάτορες. Πάνω απο πέντε ορθόδοξες ελληνικές εκκλησίες είναι ακόμα εν ενεργεία στην πόλη των αργαλιών, που μεγάλωσε δύο τουλάχιστον γενιές ελλήνων. Γέννημα θρέμα αυτής της πόλης ήταν και ο ελληνοαμερικανός Paul Tsongas, μετέπειτα γερουσιαστής της Μασαχουσσέτης και Δημοκρατικός υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, μια φυσιογνωμία ευρέως αγαπητή, που αναβάθμισε όσο μπορούσε την πόλη με πάρκα, γυμναστήρια, μουσεία και πολιτιστικά κέντρα.

Ελληνες, Ιρλανδοί και Γάλλοι έζησαν ειρηνικά μέχρι που έφτασαν και οι επόμενοι, Βιετναμέζοι, Λαοσιανοί, και Καμποτζιανοί, τα εκτοπισμένα θύματα της κατακερματισμένης Ινδοκίνας, πεσκέσι ενός πολέμου εθνικής ανεξαρτησίας που η αμερικανική ελίτ είχε χαρακτηρισει ιδεολογικά ως "Κομμουνιστικό Ντόμινο" . Χιλιάδες και τούτοι, κατέφθασαν ρακένδυτοι, αλλάζοντας την όψη της πόλης. Πολλοί αμερικανοί που πολέμησαν στο Βιετνάμ βρέθηκαν ετσι να κατοικούν στήν ίδια γειτονιά και πόλη με εκείνους που πολεμούσαν στην Ασία. Θύτες και θύματα επέστρεψαν στο Lowell με το ίδιο εισιτήριο. Η τραγικότητα της μοίρας.

Και όταν η εποχή της αίγλης είχε πια περάσει προ πολλού, σε ενα τοπίο βιομηχανικής ερήμωσης και γκέτου, κατέφτασαν και οι τελευταίοι λούμπεν κάτοικοι της πόλης, οι ισπανόφωνοι απο το Πουέρτο Ρίκο, τον Αγιο Δομίνικο και τη Νότια Αμερική, φέρνοντας μαζί τους και κάποιες αλλόκοτες λατρινοαμερικάνικες συνήθειες, συμμορίες με όπλα, ερωτικές βεντέτες και πολύ machismo, όπως ακριβώς αναπαριστούν σήμερα οι narconovelas του μεξικανικού κινηματογράφου.

Το 1813,για την οικονομική ενίσχυση της πρώτης κλωστουφαντουργίας, πουλήθηκαν στο χρηματηστήριο περίπου 1000 πανάκριβες μετοχές (σημερινής αξίας 1.000 δολλαρίων η μία),και όταν 9 χρονια αργότερα, το 1821 ανακοινώθηκαν κέρδη ύψους 30%, πολλοί επιχειρηματίες έσπευσαν να επενδύσουν διπλά και τρίδιπλα στη νέα επιχείρηση. Και ενώ η Αμερική υιοθέτησε απο τότε ιστορικά το Χρηματιστήριο ως μέσο ανεύρεσης αναπτυξιακών κεφαλαίων, η πόλη του Lowell μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε ενα απέραντο ανθρώπινο εργοτάξιο. Το 1850, με συνολικό πληθυσμό περίπου 33 χιλιάδες, η πόλη απασχολούσε τουλάχιστον 10 χιλιάδες εργάτριες, πολλές απο αυτές ηλικίας μόλις 15 χρόνων. To παραγωγικό αυτό σύστημα κράτησε κάπου 100 χρόνια πριν τελικά μετακομίσει αλλού και αυτοκαταστραφεί.

Κάπου το 1842, ο αριστουργηματικός άγγλος συγγραφέας Charles Dickens επισκέφτηκε τις φάμπρικες των αργαλιών και εδήλωσε έκθαμβος απο την ευρεία πολυμάθεια των εσώκλειστων γυναικών, τα πιάνα που διέθετε οι επιχείρηση, καθώς και το πρόγραμμα σπουδών και διαλέξεων που συμπεριλάμβαναν ακόμα και πανεπιστημιακούς καθηγητές του τότε Harvard College. Η σύγκριση με τις φάμπρικες του Manchester και του Birmingham, οπου ο περισσότερος πληθυσμός ήταν τελείως αναλφάβητος και σημαντικά άρρωστος, έδωσε στον μεγάλο συγγραφέα την εικόνα ενός εργασιακού παράδεισου. Οι γυναίκες που συνάντησε, ήταν όλες καθαρές, υγιείς και εντυπωσιακά εγγράμματες.

Μα ο επίγειος εργασιακός παράδεισος των 73 ωρών την εβδομάδα δεν κράτησε πολύ, και ήδη απο το 1834, οι υπάκουες, καθαρές και μορφωμένες εργάτριες κατέβηκαν σε απεργία απαιτώντας καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Ζητούσαν να κατεβούν οι ώρες εργασίες απο 15 σε 10 ώρες την ημέρα! Η μικρή γυναικεία ομάδα των εργατριών που κατέβηκε σε κείνες τις απεργίες δέχτηκε τότε όλο το μίσος της διοίκησης, η οποία τις απέλυσε δημιουργώντας και μια εργασιακή μαύρη λίστα που μοιράστηκε σε όλο τον βιομηχανικό κόσμο. Μια δυναμική εργάτρια, που οργάνωσε την πρώτη ιστορική απεργία, η Sarah Bagley άφησε πίσω της κάποια υπέροχα πολιτικά και εργασιακά γραπτά, που διασώζονται μέχρι σήμερα μαζί με όλη την εφημεριδογραφία της εποχής.

Σε κάποια άλλη μεριά της πόλης, μακριά απο τα καπνισμένα κτίρια των υφαντών και τον μολυσμένο ποταμό οπου πετιούνταν τα χημικά απόβλητα, μέσα σε απίθανους κήπους και μανικιουρισμένη πολυτέλεια, ζούσαν οι ιδιοκτήτες και μάνατζερς της επιχείρησης. Την εμβληματικά χλιδάτη αλλά προβληματική ζωή των προνομιούχων αυτής περιόδου, επιχείρησα να αναδείξω κάποτε αυτοσαρκαζόμενος, σε τούτο το πόστ. Οι οικογένειες των ευγενών που ζούσαν σ' αυτά τα σπίτια αισθάνονταν μια βαθιά και ειλικρινή απέχθεια για τη ζωή στη μακρινή αμερικανική αποικία, και μια συχαμάρα για τα ανθρώπινα ερείπια που η Ευρώπη είχε αποβάλει κοινωνικά, και που τώρα ζούσαν και εργαζόνταν στην Αμερική.

Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τιμούμε σήμερα, Πρωτομαγιά, με τη συμβολή και θυσία των οποίων φτάσαμε στο εργασιακό οκτάωρο και την πολιτική ψήφο. Για να υπενθυμίσω, πως τα πρώτα εργατικά κινήματα του κόσμου, έγιναν εδώ, στην πόλη του Lowell, και απο γυναίκες, πολύ πρίν την τιμούμενη πασίγνωστη εργατική επανάσταση του Σικάγου.

Στον θαυμαστό και παγκοσμιοποιημένο πια κόσμο του σήμερα, τα παραγωγικά μοντέλα έχουν αλλάξει έκτοτε πάμπολλες φορές, δημιουργώντας άλλοτε κάποια καλύτερα, πιο ανθρώπινα και έξυπνα συστήματα, και άλλοτε κάποιες συμπληγάδες πέτρες που ακόμα αλέθουν και συντρίβουν τον άνθρωπο, και θυμίζουν με τρόμο την επιστροφή στην εποχή της βιομηχανικής φεουδαρχίας.

Καλή Πρωτομαγιά.